ای کاش شب یلدای ایران عزیز ما هم بعد از 24 سال طلسم شده بالاخره به پایان برسد. شب یلدایی که ایرانی به تنهایی و در انزوا پر از ترس و هراس و سیاه سیاه, با خون هایی رنگین به رنگ هندوانه ,متفکرینی چونان شمع های روشنایی بخش جانسوز, ونسل انقلاب چونان میوه هایی که سهم دیگران شد و یا به بلوغ نرسیده افسرد,گذراند. امید که حال دیگر نوبت آجیل مشکل گشای این شب رسیده باشد.
دوستتون دارم,خوش بگذره, به امید دیدار