اگه ازتون بخوان برای روز یکشنبه پاییزی یه آقای مجرد حدود 34 یا 35 ساله در تورنتو برنامه ریزی کنین چی پیشنهاد می کنین؟ فکر می کنین کت بالو چه برنامه ریزی ای می کنه؟ لطفا به آخرین چیزهایی که ممکنه به ذهنتون برسه فکر کنین.
.
.
هیچی دیگه, کت بالو بعد از یه شب شعر طولانی با مسافر صبح ساعت 11 از خواب بیدار شدند و به یک دوست مجرد محترم 35 ساله تلفن زدند و بهش گفتن تو امروز کدوم قبرستون می ری؟ ما هم می خوایم باهات بیایم!!! تقصیر خود آقاهه بود که چنین چیزی رو قبلش نوشته بود:ایناها -پادشاه فصل ها پاییز-
حالا فرض کنین که این آقای بیچاره رو برش داشته اند و برده اندش قبرستون!! و بهش می گن الا و لله باید به اشعار ما گوش کنی و هر کدوم یه دفتر شعر برداشته اند که برای آقاهه شعرهاشون رو بخونند!!!
تازه توی قبرستون آقاهه رو مجبور کردند که کلی هم عکس ازشون بگیره, در نقاط مختلف قبرستون و با مرده های مختلف!!!
حالا اگه این طفلک آقاهه بزنه به سرش حق نداره؟
تازه ازش هم خواسته اند که کتاب شعرش رو بیاره و توی قبرستون شعر بخونه!!
بعد هم با آقاهه رفته ان کافی شاپ تیموتی به صرف قهوه و خوندن شعر سهراب سپهری و حافظ.
عجب یکشنبه ای.
خلاصه از من به شما نصیحت با کت بالو معاشرت و دوستی نکنید خصوصا اگر یه آقای مجرد 35 ساله هستین, چون که تمام روز یکشنبه تون در قبرستان خواهد گذشت.
.
گل آقا جونم دلم برات تنگ نشده فقط می دونم که خیلی بی حوصله و بی برنامه شده ام و نمی دونم که از نبودن تو است یا از دل گرفتگی پاییز.
قرار شده وقتی بیای همین آقاهه برت داره و با آقاهای دیگه ببردت یه کلاب. قرار شده وقتی بیای و امتحان میان ترم هات رو بدی من بگم همه بیان پیشمون و یه شب تا صبح خوش بگذرونیم. شاید اصلا پارتی روم اون پایین رو بگیریم.
گل آقاجونم از نبودن تو است یا از بی حوصلگی پاییزی نمی دونم, فقط هیچ کاری نمی تونم بکنم.
وقتی بیای میریم و برای پاییز یه کاتج می گیریم توی موسکوکا و با هر کسی که خوش اخلاق باشه و قول بده که برقصه و آواز بخونه می ریم توی اون کاتج. هر کسی هم که اخم کنه یا شب رو زودی بره و بخوابه رو از کاتج می اندازیم بیرون.
گل آقا جونم وقتی تو نیستی هیچ کی نمی خنده. هیچ کی آواز نمی خونه. هیچ کی نمی رقصه. گل آقا جونم وقتی تو نیستی همه دوطرف لب هاشون افتاده پایین و احساس می کنم باید بگیرم و دوطرف لب هاشون رو بکشم بالا و خنده رو روی صورتشون نقاشی کنم.
اینها از بی حوصلگی منه یا از دلتنگی پاییزی نمی دونم.
گل آقا جونم وقتی تو نیستی حتی شعر برای هوس گنه آلود زندگی من هم بی معنی می شه!!!!
گل آقا جونم تو که نیستی کسی نیست حرفهای سخت رو برام معنی کنه و آدم هایی که همه در باره اشون حرف می زنند رو بهم معرفی کنه.
اصلا من از شاعری خوشم نیومد چون شاعری غمگینم می کنه. وقتی بیای می خوام یه بنگاه شادمانی راه بندازم برای همه شاعرای غمگین دنیا با صدای جلال همتی و رقص عربی آفت, تک ستاره دنیای هنر.
گل آقا جونم امروز که نبودی حتی روح های مرده ها هم کاری به کار من نداشتند. رفتم قبرستون و اومدم حتی یه روح هم منو نترسوند. گل آقا جونم اینجا توی تورنتو همه دارند غصه می خورند نمی دونم از رفتن تو است یا از اومدن پاییز.
گل آقا جونم دارم می رم که دوباره زندگی رو شروع کنم. بشم کت بالوی قبلی. غل غل بخورم و ذوق کنم و بخندم و از شدت حرف زدن گوش همه رو کر کنم. دوباره برنامه بریزم و انگلیسی بخونم و مخابرات بخونم و فرانسه بخونم و کتاب مقدس بخونم و سرت غر بزنم که وقت تلف نکنی.فرم پر کنم و حساب بانکی مون رو نگاه کنم و دل دل کنم که دخل و خرج مون رو با هم جور کنیم.
دارم می رم که دوباره توی هر مهمونی فقط بخندم و بدون توجه به این که صدای آهنگی هست یا نه برقصم و بدون توجه به این که کسی دوست داره یا نه آواز بخونم.
دختر بدی بودم که بدون تو هیچ کدوم این کارها رو نمی تونستم بکنم. من و تو موجودیت جدا داریم و مستقل و من نباید خودم رو اینقدر به تو وابسته کنم که بدون تو دیگه خودم نباشم و با این کارم یه زنجیر به دست و پای تو ببندم و بعد وصلش کنم به خودم.
گل آقا جونم دارم می رم که از همین الان بشم کت بالوی عادی و شاد و قلقله زن و سخت گیر و غرغرو. از جانب من دیگه همیشه خیالت راحت باشه. قول می دم هر کجا که باشی , و شاد باشی و خوشحال, من هم دیگه شاعر نشم و همون آدم عادی و نشاط آور بمونم.
ببخشید که به تو و به خودم دروغ گفتم وقتی گفتم من هیچ فرقی نکرده ام و دارم می رم که خوش بگذرونم. خودم نمی فهمیدم که بدون تو زندگی کردن فراموشم شده. اما این سفر به من یاد داد که باید وجودی داشته باشم مستقل از تو, و باید خودم تنهایی رو بفهمم و یاد بگیرم. وقتی برگردی حتما ماهی دو روز رو می گذاریم برای یه زندگی تنهایی تنهایی مستقل از همدیگه مون.
.
و
دوستتون دارم, خوش بگذره, به امید دیدار

وهم افزوده به وهم پيشين
نمي خواهم بپذيرم
كه او چنين فارغ است و
من چنين عاشق
در بند و گرفتار
اسيرآن نگاه و آن صدا
بي خواب
خسته
دربند
ويران

امشب با مسافر شب شعر داشتيم. كلي خوش گذشت. اين هم محصول همين شب شعره.
دوستتون دارم, خوش بگذره, به اميد ديدار

اگه بیاین و حمام ما رو ببینین متوجه رنگ قرمزی که به وان و بیرون وان و روشویی و سقف پاشیده می شین.
خوب دیگه, بالاخره فیلم های جنایی ایده اشون رو از یه جایی گرفته اند. فقط یه تفاوت داره. این رنگ از خون نیست, از رنگ مو است!
برای اولین بار در زندگیم مجبور شدم خودم موهام رو رنگ کنم. قبلا این کار رو مامانم وبعدش هم گل آقا برام می کردند!!!! این دفعه خودم مجبور شدم این کار رو بکنم.
تعجبم از اینه که با توجه به این که این همه رنگ به همه جای در و دیوار و سقف ریخته, پس رنگ روی سر من از کجا اومده!
نکنه اصلا موهام رو رنگ نکرده ام و وهم ورم داشته.
خلاصه که امروز یه زندگی کاملا زنانه داشتم. برای اولین بار بعد از سه سال رفتم و برای خودم لوازم آرایش خریدم. حدود 60 دلاری خرج خودم کردم.می کنه به عبارت 20 دلار سالانه.
این خرج البته شامل ابرو برداری و رنگ مو که اولیش ماهیانه و دومیش دوماهیانه است نمی شه.
یادتونه گفتم یه کریستینا خانم هست که ابروی من رو بر می داره؟ بازنشسته شده. آخه حدود 55 یا 60 سالش بود. حالا یه خانمی به جاش اومده به نام” آن ماری”. خدا امواتش رو بیامرزه, زن خوبیه بیچاره. اما زده ابروی من رو لنگه به لنگه کرده. حالا این مملکت غریب از کجا بند انداز آشنا گیر بیارم خدا می دونه.
دوستتون دارم, خوش بگذره, به امید دیدار

از تمام جملات تورات این سری رو خیلی می پسندم که می گه:
هر چیز را زمانی است. …
مدتیه که برایم من تمام زمان ها شده زمان نوشتن و زمان خوندن.
شاید اگه به حرف معلم انشای دوم راهنمایی ام گوش می دادم و می رفتم ادبیات می خوندم, یا به حرف مامان و بابام گوش نمی دادم و می رفتم تئاتر می خوندم الان یه نویسنده یا کارگردان شده بودم.
از طرفی فکر می کنم در اون صورت دیگه کانادا نمی تونستم بیام و زندگی کنم.
به این چیزها که فکر می کنم می بینم که مامان و بابام حق داشتند اگه من رو هل دادند به طرف مهندسی.
وقتی همه جا ساکت هست و خودم هم تنها هستم توی فکرم یه چیزی شروع می کنه به شکل گرفتن. فرقی نداره ممکنه خواب خواب باشم و یهو بیدارم می کنه. اینه که این مدت که تنها بوده ام شب ها رو خیلی کم خوابیده ام وخیلی بد.
یه شعر یا یه مفهوم یا یه فکر یهو بیدارم می کنه و دیگه نمی تونم خودداری کنم. می نویسم و می نویسم.
خیلی از مطالب رو با این که گل آقا نیست خودسانسوری می کنم چون می دونم برای ابرازش باید ادله و براهین محکم داشته باشم ومن ندارم. بعضی های دیگه رو هم می ترسم که بنویسم. اگر در آینده جراتی پیدا کردم اونها رو هم مینویسم.
ترسم از اینه که این نوشتن و خوندن مداوم و بیش از حد بشه تمام زندگیم و دیگه به هیچ کار دیگه نرسم و دل ندم.
یه چیز دیگه هم بهم می گه گل آقا که برگرده همه چیز می شه مثل اول و من هم برمی گردم سرجای اولم و سر زندگی اولم و دوباره می شم کت بالوی سابق راحت و آسوده و زندگی ام رو می کنم.
این حس قبلا فقط با شنیدن یک سری آهنگ های خاص در من به وجود می اومد. و باعث می شد برای خودم بنویسم و گاهی که نوشتن ام نمی اومد باعث می شد برای خودم آواز بخونم.
ای دریغا که عاشق آواز خوندن ورقصیدن و نوشتن ام.
عجب کت بالوی سربه هوای خوشگذرون وعیاشی.
دوستتون دارم, خوش بگذره, به امید دیدار

دلم هر دم خراب و خسته آن چشم تاریک است
کز سویش نگاهی سوی چشمم نیست
گر بودش نگاهی سوی من می دید
شوق این نگاه خسته دلتنگ

نشانی از لبانش نیست
من مردم
ز شوق آن لب تنگ زمردفام
آیا او نمی بیند
چنین مشتاق و مدهوش و پریشان حال
در سودای یک بوسه
از کنج لبش هستم

و گوشم تشنه آن است
کز سویش صلا آید
ندایی که بخواند نام تلخم را
آیا او نمی بیند
که هر دم می گشاید لب
می گردم سراپا گوش
محو و تشنه و مدهوش
که شاید باشد اسم من کنون ورد لبان او

دریغ, افسوس
مجنونم… نمی بیند…نمی داند
و من را او نمی خواند

همه شب تا سحر رویای او باشد
کنارم, مونس و یارم
پناهم فال حافظ, تا کند تعبیر پندارم

الها بار الها خسته و زارم
گنهکارم
تویی امید این شب های وهم آلود تبدارم

نمی گویم ززنجیر غمش آزاده ام گردان
که عشقش لذتی دارد ورای گفتن و توصیف
فقط ای کاش برگردد زمان لختی عقب آنجا
که من هرگز نمی دیدم نگاهش را
که دل بندم به چشمش این چنین آسان
خداوندا زمان را باز برگردان

هه هه… شاعری خیلی کیف داره. کلی حرف می زنی, همه حرف هایی که دلت می خواد رو می زنی و آی راحت می شی. بعد هر کی میاد می خونه -تازه اگه کسی حوصله کنه بخونه- طبق تفکر خودش یه معنی از شعر برداشت می کنه.
اصلا عالیه و من تاحالا نمی دونستم. خیلی که اوضاع خراب شد می گی در وصف عشق خداوند گفته ام!!! حالا کیه که بخواد ثابت کنه.
خیلی داره بهم خوش می گذره.
دوستتون دارم, خوش بگذره, به امید دیدار

امروز صبح تصميم گرفتم دير برم سركار. از طرفي مجبور بودم تا ساعت ۸ شب سر كار بمونم و از طرف ديگه رئيسم سركار نمي اومد بنابراين از اونجايي كه ما بايد ۷.۵ ساعت در روز كار كنيم و من معمولا بين ۹ تا ۱۰ ساعت كار مي كنم, تا ساعت ۹ صبح براي خودم سلانه سلانه توي تختخواب موندم و بعد هم ساعت ۱۰.۵ مثل خانم ها رفتم سركارم. اين در صورتيه كه به طور معمول ساعت ۸.۵ يا ۸.۴۵ سر كارم هستم.به هر تقدیر که به خودم حق دادم که با توجه به همه موارد بالا به خودم یه استراحت نسبی بدم.
اين روزها كه گل آقا نيست برنامه زندگي من هم كامل به هم ريخته. تازه فهميدم گل آقا باعث بي برنامگي من نمي شده بلكه باعث برنامه دار بودن من مي شده.
با اين كه وقتم خيلي باز تره اما كارهام بدون برنامه ريزي تر شده و خيلي تنبلانه زندگي مي كنم.
خدا رو شكر در ايران همه چي براي گل آقا و خانواده اش به خيرگذشته و همه خوبند. پدرش هم فردا شب بر مي گرده خونه.
رهاوردهاي سفر گل آقا خيلي زياده: يه قاليچه, پرده براي پنجره خونه,مقادير زيادي پول از جانب دوتا خانواده, گل زرد, نبات, پسته, تخمه كدو, كت و شلوار براي من, سبزي كوكوئ خشك شده, سه جلد كتاب براي بنده شامل دوجلد ادبيات كودكان (يا مشابهش ) و يه جلد كتاب مقدس, گز, و مقداري آت و آشغال ديگه كه يادم نمياد.
فقط نمي دونيم كه اين همه رو كجا مي خواد جابده. طي مكالمه تلفني امروز گفت كه تصميم گرفته پرده ها رو بپيچه دور خودش و بگه رسممونه كه مردهامون ساري استفاده مي كنند. براي قاليچه هم توي فرودگاه بگه اين قاليچه سليمانه كه قراره باهاش بياد كانادا و توي هواپيما هم قاليچه رو بندازه زيرش و بنشينه روي قاليچه و بگه طبق قوانين اسلام حرامه كه روي صندلي بنشينه!!!
تازه فكر كرد براي تكميل سناريو خوبه كه يه مخده و يه قليون (قابل توجه ديونه عزيز) هم بگيره و ببره توي هواپيما و بگذاره اون وسط.
فقط تجسم منظره باعث مي شه از خنده غش كنم!!! گل آقا با يه پرده ۴ متر در ۳.۸ مترپيچيده دورش, روي كف هواپيماي ك ال ام روي يه قاليچه با مخده و قليون!!!
اگه شماها راه حل بهتري دارين بگين لطفا.
دوستتون دارم, خوش بگذره, به اميد ديدار

یادتونه گفتم یه خانمی حدود 25 یا 26 ساله همسایه آپارتمان کناریمونه؟
بالکن اش رو از توی خونه می تونیم ببینیم. چند وقتی است که یه چیز جدیدی به بالکن اش اضافه شده. به قول مشقاسم خدابیامرز یه جونوری فیمابین گاو و پلنگ و موش!! بیشتر شبیه موش. توی یه قفس هم گذاشته اتش.
حالا الان که اومدم بیام توی خونه دیدم که خانمه از خونه داره میره بیرون. بدو بدو اومد پیش من و گفت که اون جونوری که توی بالکن اش هست رو می خواد بفروشه و پرسید که من کسی رو سراغ دارم که حیوون زبون بسته رو بخواد. مطمئن نیستم شاید حتی به خاطرش پولی هم نخواد. زبون خارجه ای حرف می زد درست حالیم نشد.
حالا لطفا هر کس جونور بامزه ای با این مشخصات می خواد یه ندا بده که من به این خانمه بگم و خوشحالش کنم.
آقایون مجرد هم بشتابند. این خانم قدش حدود 165 سانتیمتر است. مومشکی و چشم تیره است وکلا ظاهر دلپذیری داره.باطن رو هم که باید خودتون معاشرت کنید و ببینید.شاغل است و در آمد داره. خدا رو چه دیدید شاید بختتون در همسایگی ما خفته باشه.
تنها مشکل -البته نه مشکل بلکه موضوع قابل ذکر- اینه که ایشون یه بچه دوساله هم داره که اینقدر این بچه مامانیه که حد نداره. من بیشتر مشتاقم یه بابای خوب برای این بچه نازنین پیدا کنم. وگرنه شوهر که برای مامانه بالاخره پیدا می شه.
خلاصه که از شوخی گذشته اگر هر کسی یه جونوری تقریبا شبیه موش می خواد بشتابه که یه دونه موجوده.
دوستتون دارم, خوش بگذره, به امید دیدار

آدم ها اگر تجربه یه سری چیز های بدی رو داشته باشند, برای همه عمرشون خواهند ترسید که اون چیز بد دوباره توی زندگی شون پیدا بشه. من هم از یه چیزی می ترسم.
اولش که ایران بودم, دوروبرم پر بود از چیزهای آشنا و آدم های آشنا. کسانی که از زمان تولد شناخته بودم شون. جاها و روابطی که از زمان تولد باهاشون بزرگ شده بودم. اون آدم ها هم من رو می شناختند. موقعیت من و جایگاه من هم اونجا شناخته شده بود. حتی نام خانوادگی و نام من و نوع لباس پوشیدنم و لهجه من نیمی از موقعیت و جایگاه من در اونجا رو عیان می کرد.
اینجا که اومدم همه چیز ناآشنا بود. همه آدم ها نا آشنا بودند. آشناترین آدم دختر خاله مامان دوستم بود!! همه جا نا آشنا بود. حتی خونه ای که بهش وارد شدم. همه رسوم و عادات نا آشنا بودند. من بودم و گل آقا. همین و همین.
نه دوستی, نه کاری, نه هیچ جا و اسم آشنایی. نه اسم من و نه نام خانوادگی من, نه لباس پوشیدنم و نه لهجه من برای کسی نماد هیچ چیزی از من نمی شد.
طول کشید تا من رفتم سرکار. تا آدم ها رو دیدیم و دیدیم و نپسندیدیم و در دوستی ها به بن بست خوردیم و در دوستی ها مرز پیدا کردیم و تنها شدیم وپیدا شدیم و باز تنها شدیم.
یه چیزی درست کردیم به نام وبلاگ. من می خواستم بنویسم و گل آقا برام یه جای نوشتن درست کرد.
نوشتم و خوندم. فاصله ام با دنیای آشنام کمتر شده بود.
رفتم و دیدم. صورت هایی که باز هم من براشون معنی داشتم. اسم من , اسم خانوادگی من, لباس پوشیدنم, حرف زدنم براشون معنی داشت. باهاشون حرف زدم. باهاشون زندگی کردم. باهاشون راه رفتم و خوش گذروندم. بهشون تکیه زدم. تنهایی ام رو پرکردم.
حالا می ترسم از این که دوباره اینها از بین بره و باز هم من بمونم و خودم و بشم یه اسم و فامیل و یه لقب و یه شغل, بی محتوا و بی هویت توی این دنیای غریب. اگه ما همدیگه رو از دست بدیم, کی برامون می مونه؟
خوشی ها و ناخوشی ها میان و میرن. زندگی ها میان و میرن. دوستی ها می مونن و بس. کارهای ما می مونه و بس. اثری که ما در اطرافمون باقی گذاشته ایم می مونه و بس.
هیچ وقت تا حالا اینقدر پیگیر یه موضوع نشده بودم. امیدوارم اشتباه نکرده باشم.
می خواستم به همه دوستام بگم برای من شماها خیلی مهم هستین. خیلی روی همه تون حساب می کنم. قدر همه تون رو می دونم. از شادی همه تون شاد می شم و از ناراحتی تون ناراحت می شم.
مامان نیلو که اینقدر گرم و مهربونه, مسافر که اینقدر ساده و بی آلایشه, بهمن که اینقدر آروم و ملایمه, تهرانتویی که اینقدر صمیمیه, ازکانادا که اینقدر پرمحبته, هاله که اینقدر پر از عشق و حساسه, محسن که اینقدر دنیا رو قشنگ می بینه,دیونه که اینقدر غیرقابل پیش بینی و خوبه و بقیه .. که یه عالمه هستند , همه شون, واقعا همه شون, زندگی رو برام شیرین تر کرده اند.
اگر هر کدوم بخوان برن, جاشون برام خالی خواهد شد.
از بین چند میلیارد مردم دنیا ما تونستیم همدیگه رو پیدا کنیم. همه یکدل و صادق با همدیگه دوستی کنیم. سر هم داد بکشیم, به هم دیگه بد و بیراه بگیم, پشت سر همدیگه حرف بزنیم, بعد تا یکی مون آب به دهنش تلخ می شه همه کل زندگی مون رو بگذاریم و بدویم پیشش و یه گوشه مشکلش رو بگیریم.برای همدیگه کار پیدا کنیم. برای همدیگه ماشین خوب و بیمه ارزون تر پیدا کنیم. تجربیات مون رو به همدیگه بگیم. به همدیگه بگیم که چقدر برای همدیگه ارزش داریم و چقدر همدیگه رو دوست داریم. برای بچه های همدیگه قصه بگیم و شعر بخونیم. بچه هامون رو با همدیگه بزرگ کنیم.بریم یه جایی و شام بخوریم. بریم یه گوشه این دنیا و با همدیگه قشنگی هاش رو نگاه کنیم. به همدیگه خاکشیر بدیم. هر دفعه برای خوشحالی بقیه قلیون و مخلفاتش رو بزنیم زیر بغلمون و بکشیم از اینور شهر به اونور شهر. اینها در حرف کوچیکه اما درمعنی خیلیه. کی رو می خوام پیداکنم که تا کهیر می زنم برام خاکشیر بفرسته, تا هوس عیاشی می کنم برام قلیون بیاره, تا دلم می گیره برام حافظ بخونه, تا می خوام ماشین برونم بهم راه و رسمش رو یاد بده, تا کار می خوام ازم رزومه بگیره, تا زن می خوام برام ده تا دختر خوب و خانواده دار ردیف کنه, تا تنها می شم من رو ببره خونه اش و یه شبانه روز مثل یه ملکه ازم پذیرایی کنه,بولینگ و کمپینگ و تماشای پاییز رو باهامون شریک بشه. …کی رو می تونم پیدا کنم؟
من به خاطر حفظ این دوستی ها حاضرم خیلی کارها بکنم. حاضرم ساعت ها وقت یگذارم تا چنین دوستی های ارزشمندی رو نگه دارم وحفظ کنم.
اگه شماها هم یه زمانی اومدین این سر دنیا, این حرف ها براتون معنی پیدا می کنه. اگه اومدین و از معنی تهی شدین, بعد یه عده رو پیدا کردین که معنی تون رو بفهمند, اونوقت این حرف ها براتون معتی پیدا می کنه.
این فقط برای تشکر و قدردانی از همه دوستانی بود که اینجا دارم. دوستانی که از توی کامپیوتر کشیدمشون بیرون و لمسشون کردم.
فکر کنم الان به خصوص که گل آقا هم نیست,تنهایی برام مفهوم بزرگتری پیدا کرده باشه و ترس از تنهایی خودش رو واقعی تر از اونچه که هست نشون داده باشه.
به هر حال که غرض از نوشتن تمام اینها این بود که بگم خیلی دوستتون دارم,امیدوارم همه تون درزندگی خوشحال و سرافراز باشید. و آرزویی ندارم به غیر از این که خداوند همیشه اونچه که براتون خوب هست رو بهتون بده و همه تون رو سالم و سلامت نگه داره.
دوستتون دارم, خوش بگذره, به امید دیدار