زمان هايي در زندگي هست كه آدم خودش براي خودش كاملا ناشناخته مي شه . يه جوري باور نكردني, يا غريبه. فوق العاده قوي, يا فوق العاده ضعيف.
من اعتقاد دارم هر زماني در زندگي زيباست. حتي زمانهاي بسيار سختش. در مدتي كه زندگي كرده ام ياد گرفته ام كه حتي به سخت ترين و تلخترين لحظه هاي زندگي احترام بگذارم و بدونم كه هر چيز قالب زماني و مكاني اي داره كه ممكنه هرگز تكرار نشه.
—
اين روزها فيلم “the passion of the christ” خيلي سروصدا كرده. اين فيلم رو نديده ام, چون حدس مي زنم فيلم بسيار واقعي از چند ساعت آخر زندگي مسيح چقدر مي تونه خشن باشه. به بهانه ي فيلم اما دوست دارم چند چيز مهم رو كه توي زندگي ام ياد گرفتم اينجا بنويسم.
بحثي سر درست بودن يا نادرست بودن انجيل يا اعتقاد داشتن و نداشتن بهش ندارم. همه چيز كاملا زير سوال هست, خصوصا كل مسئله ي وجود يا عدم خداوند و به تبع اون آسماني بودن كتابهاي مقدس. اما اعتقاد دارم به اين كه مي شه از بعضي كتاب ها يا متن ها چيزهايي ياد گرفت.
چند موضوع بزرگ رو از انجيل ياد گرفتم كه تمام زندگيم, واقعا تمام زندگيم رو تغيير داد.
اوليش راز پوشي بود, حتي زماني كه خيلي خيلي به آدم فشار بياد. اين رو از اولين جرياني كه در انجيل نوشته شده ياد گرفتم وقتي براي اولين بار انجيل رو مي خوندم. يوسف مي فهمه كه مريم نامزدش حامله است, و مي دونسته كه با مريم نزديكي نكرده, اما مريم حامله بود. بر خلاف خيلي از جريانات مشابهي كه شنيده ايم, آبروبري نكرد و مريم رو به باد سوال نگرفت. فقط تصميم گرفت بي سرو صدا ازش جدا بشه بدون اين كه به كسي بگه كه مريم حامله است.
دوميش بخشش بود. زماني كه عيسي ميگه اگر هفتاد بار هفت مرتبه هم در روز كسي رو ببخشي, باز كافي نيست و باز جا داره كه ببخشي اش.
سوميش قضاوت نكردن بود. اين كه ما نبايد و حق نداريم هيچ كسي رو قضاوت كنيم. چون در جايگاهي نيستيم كه هر فردي رو كامل و واقعا درك كنيم و بنابراين نمي تونيم و حق نداريم كه كسي رو قضاوت كنيم.
چهارميش دوست داشتن همه ي موجودات و عشق ورزي به كل عالم هستي بود. اين كه عشق ورزي از تنفر ساده تر و سازنده تره. حتي زماني كه بدترين و غير قابل تحمل ترين چيزها رو از كسي يا موجودي مي بيني. عشق ورزي بي قيد و شرط است. همه مي تونند كسي كه دوستشون داره رو دوست داشته باشند, اما دوست داشتن كسي كه دوستت نداره و بهت بدي مي كنه شرطه. همونطور كه با وجود تمام گناه ها و كارهاي بدي كه مي كنيم انتظار داريم خداوند دوستمون داشته باشه و ما رو ببخشه.
پنجمي اش اين اصل بسيار مهم بود كه در برابر بدي, بدي نكنيم. در برابر بدي خوبي كنيم. چرا كه هدف نهايي از هستي (اگر اعتقاد به وجود يك هدف نهايي داشته باشيم) پيروز شدن خوبي بر بدي است. اگر در برابر بدي, بدي كنيم, اونوقته كه بدي به خوبي پيروز شده, اما اگر در برابر بدي خوبي كنيم, اونوقته كه از پيروز شدن بدي به خوبي جلوگيري ميشه. مهم نيست كه بد به خوب پيروز بشه (كه خيلي اوقات هم مي شه) . مهم اينه كه بدي به خوبي پيروز نشه.
—
نمي گم به اينها عمل كردم يا نكردم. نمي گم موفق بودم يا نبودم. اما از يه چيز مطمئن هستم. با دونستن اين چند اصل زندگي من به حدي تغيير كرد كه يه آدم جديد شدم. يه موجود متفاوت. باور نكردني. و بسيار راحت و خوشحال و شاد وسبك. خيلي شاد و آرام و سبك.
فكر مي كنم هر كسي در زندگي يك يا چند نقطه ي عطف داشته. اين شايد بزرگترين نقطه ي عطف زندگيم بود, و تجربه ي شيريني بود وقتي حس كردم از يك موجود عصبي و پر از نفرت و غير قابل تحمل تبديل شدم به يك موجود آرام و عاشق و تحمل شدني.
حالا هر وقت كسي رو مي بينم كه اذيت مي شه, دلم مي خواد تمام اين ها رو يه جا بريزم توي وجودش و بگم بسه, اذيت شدن نداره. ما آدميم, پر از خوبي وبدي و اشتباه. بخشش و عاشقي وقتي باشه, خود آدم راحت تره. خيلي راحت تر.

دوستتون دارم, خوش بگذره, به اميد ديدار

یه دوست گل و خیلی عزیزچتی دارم که هیچ وقت ندیده امش و جزو معدود کسانی هست که باهاش چت می کنم. یه شعر خیلی قشنگ برام فرستاده که اسم شاعرش رو نمی دونست. حیفم اومد شعره رو ننویسم اینجا:

اگر جنت بود بی تو و گر دوزخ بود با تو
ز جنت ها گریزانم, به دوزخ ها عذابم کن

لطفا اگه کسی اسم شاعر رو می دونه بگه.

دوستتون دارم, خوش بگذره, به امید دیدار

خیلی اوقات وقتی فیلم هایی مثل زامبی و دراکولا رو نگاه می کردم, به این موضوع فکر می کردم که اطرافیان یه زامبی یا یه دراکولا می تونند از دست زامبی یا دراکولا فرار کنند و خودشون رو جایی قایم کنند. اما خود زامبی و دراکولا از خودشون کجا می تونن فرار کنند. نتیجه این می شد که همیشه همه ی بیننده های فیلم نگران ملت سالم فیلم بودن و من از غصه ی زامبی و دراکولای فیلم رنج می بردم.

زامبی و دراکولا برای پیدا کردن دوست هم حسابی به مشکل می خورند. به عبارتی تنها ترین آدم های روزگار هستند.وقتی فکرش رو بکنی می بینی یکی از راههای زیر براشون باقی می مونه:

1) زامبی بودن و دراکولا بودنشون رو پنهان کنند و به مردم نزدیک بشند, با مردم دوستی بکنند و حسابی هم عاشق همدیگه بشند و بعد که مردم عاشقشون شدن بگن که ما زامبی یا دراکولا هستیم. اونوقت واسه ی مردمی که دیگه عاشقشون شدن نه راه پیش می مونه و نه راه پس. دیگه مشکل مال زامبی و دراکولا نیست, مشکل مال مردمه. این در مورد زامبی ها و دراکولاهای عاقل و جنس خرابه. اگه دراکولا یا زامبی یی عاقل یا جنس خراب نباشه کارهای زیر رو ممکنه انجام بده.

2) زامبی بودن و دراکولا بودنشون رو پنهان کنند و به مردم نزدیک نشند. به عبارتی از حدی که ممکنه زامبی بودن یا دراکولا بودنشون به مردم لطمه بزنه بیشتر به کسی نزدیک نشند. بنابراین همیشه فاصله با افراد رو حفظ می کنند, اما مشکل می مونه برای خودشون, همیشه به خاطر مشکلشون غصه می خورن و هیچ وقت هم یه دوست خیلی نزدیک یا یه عاشق پیدا نمی کنند و هیچ وقت هم شانسی به کسی نمی دن که اصلا بخواد فکر نزدیک شدن بهشون رو به سرش راه بده. این مخصوص زامبی ها یا دراکولا هاییه که کمی مغرورتر هستند, اما موجودات خوبی اند. اگه مغرور نباشند حالت های زیر ممکنه اتفاق بیفته.

3) زامبی بودن و دراکولا بودنشون رو از مردمی که براشون عادی هستند پنهان کنند. اما همین که می بینند کسی داره بهشون نزدیک می شه, و می بینند که دوستش دارند, قبل از این که شخص از حدی که خطرناک می شه جلوتر بیاد بهش می گن واستا, صبر کن. طرف که صبر می کنه یه کم مقدمه می بافن و بعد بهش می گن ببین من زامبی یا دراکولا هستم. حالا اگه می خوای بیا جلو. و بعد هم با کنجکاوی و اشتیاقی که پنهانش می کنند منتظر جواب می مونند. در این زمان یکی از اتفاقات زیر ممکنه پیش بیاد:

3-1) طرف مقابل چشم هاش از وحشت گشاد و گشاد تر بشه و بعد هم فرار رو به قرار ترجیح بده در حالی که داره به زامبی یا دراکولای بدبخت بد و بیراه می گه و فحش ناموسی می ده. در این حالت دراکولا یا زامبی بیچاره می مونه با تنهایی و یه دوستی احتمالی که احتمال درست در نیومده .در این صورت هم دو حالت ممکنه پیش بیاد:
3-1-1) ممکنه طرف داد بزنه که آی ملت , این موجود یه زامبی یا دراکولا است. و اون موجود رو یهو از شهر بندازند بیرون. اون زامبی یا دراکولا بمونه با تنهایی هاش و با شانسی که برای همیشه ازش گرفته شد و طرد شدگی و بی غرور.
3-1-2) ممکنه طرف فقط بره اما راز زامبی یا دراکولا رو پیش خودش نگه داره و به کسی نگه. در این حالت باز هم با این که زامبی یا دراکولا اشک توی چشمهاش جمع شده اما دعا به جون طرف می کنه که لااقل آبروش رو نبرده.
3-2) طرف مقابل وحشت خودش رو پنهان کنه. اما قصد خودش از ایجاد دوستی رو دنبال نکنه و خیلی باادب و احترام بگه “لیدی دراکولا یا زامبی عزیز یا شاید هم عالیجناب دراکولا یا زامبی عزیز, این که مسئله ای نیست. خیلی ها این ناراحتی رو دارند. من دوست شما هستم.” اما بعد فاصله اش رو یواش یواش با زامبی یا دراکولا بیشتر و بیشتر کنه. و یهویی دمش رو بگذاره روی کولش و وقتی که زامبی یا دراکولا دیگه نمی بیندش, یه فریاد بلند بکشه و بعد یه نفس راحت و بگه از چه خطری جستم. اما زامبی یا دراکولا رو اگه در این زمان نگاه کنی می بینی که بازم اشک توی چشم هاشه.
3-3) طرف مقابل به زامبی یا دراکولا نگاه کنه, بغلش کنه, و بگه درسته که زامبی یا دراکولا هستی. اما کنارت می مونم. دوستت می شم و تنهات نمی گذارم چون صرفنظر از زامبی یا دراکولا بودن ات دوستت دارم, (این صداقتته که من رو کشته!!!!) و اولا سعی می کنم کمکت کنم که از زامبی بودن و دراکولا بودنی که با هیچ کس نمی شه گفت با من بگی و ثانیا که شاید بشه دردت رو چاره کرد.تازه کی گفته زامبی بودن یا دراکولا بودن بده (چاخان!!), می شه زامبی یا دراکولا بود و یه عمر زندگی کرد و خوشحال بود. و خلاصه در این حالت زامبی یا دراکولای ما بالاخره یه دوست خیلی خوب پیدا می کنند که بشه بهش گفت من زامبی هستم یا دراکولا هستم, و دیگه تنها نیستند. منتها این حالت بسیار نادر و تقریبا نزدیک به محاله. اما خوب زامبی و دراکولا میشه شانسشون رو امتحان کنند.

هیچی دیگه, سال های سال بود بعد از دیدن فیلم های چرت و پرت زامبی و دراکولا به این فکر ها بودم. تبصره خیلی زیاد داره اما تا همین جا هم کلی طولانی شد.
ما همه یه زامبی یا دراکولا توی وجودمون هست که از بیرون ریختن اش می ترسیم. برای هر کسی یک چیزی هست. باید یاد بگیریم که برای زامبی یا دراکولای همدیگه هم احترام قائل باشیم و دوستش داشته باشیم. اونوقت دیگه کسی توی این دنیا تنها نمی مونه…. که بدبختی اینه که محاله… ما آدم های گل متفکر می ترسیم و نمی خواهیم خودمون رو درگیر مشکلات دیگران کنیم, از ترس این که اون مشکل خودمون هم بشه, و نمی خواهیم زامبی خودمون رو در معرض دید بگذاریم, به خاطر غروری که داریم و ترس از رسوایی…

دوستتون دارم, خوش بگذره, به امید دیدار

پیوست: “تاک” از فرخزاد عزیز به “برقصیم” اضافه شده. همخوانی فرخزاد و رامش. حجم فایل البته زیاده. حدود سه مگابایت. ببخشید, فرصت نشد کوچولوش کنیم!!

“آنها” بسيارند
براي “من” چه تفاوت مي كند اما
“تو” كه نباشي
“او” با “او” ي دگر

دوستتون دارم, خوش بگذره, به اميد ديدار

نقشه ی جغرافیای دنیا را
با مقیاس بسیار بزرگ
با ذره بینی به بزرگنمایی بی نهایت
به دنبال نقطه ای جستجو می کنم
که اثری از چشم های تو نباشد
بیهوده, بیهوده, بیهوده..
کره ی جغرافیا چندی ست
کره ی چشمان توست
———————–

به یقین می بینم
پیش از فرارسیدن بهار
با مردی همخوابه خواهم شد
که از من فقط
تنم برایش کافی ست
گله از همخوابگی با تو ندارم
فقط بگو یگانه ترین
برای یک همخوابگی ساده
همه ی دار و ندار من
نیاز بود آیا.

پرسش این است:
تصویر یگانه ام
در تمام لحظات ممنوعه ی زندگی
حتی برای دمی
رهایم خواهد کرد؟

همخوابگی, با تن, بی دل
با حضور بی اختیار یک تصویر
با حضور پر سماجت یک یاد
لذتی خواهد ماند آیا؟

دوستتون دارم, خوش بگذره, به امید دیدار

يه عالمه كار .. و بازيگوشي.
يه سوال از خانم ها و آقايون محترم. قبلا از يكي دو تا از دوستان هم پرسيدم. پوليور يكي از دوستام آب رفته. انداخته اتش توي خشك كن به جاي اين كه پهنش كنه تا خشك بشه. حالا پوليور شور رفته و ديگه به تنش نمي ره.
تنها راه حلي كه تا حالا به دستم رسيده اين بوده كه اگه انشالله اين خانم بچه دار شد, پوليور رو بگذاره براي بچه اش!!! شما اگه راه ديگه اي دارين لطفا بفرماييد.
دارم ظهر باهاش مي رم نهار بخورم. اگه جواب اين سوالش پيدا شه كلي ذوق مي كنه وقت نهار.
و از صبح تا حالا دارم به اين شعر فكر مي كنم:
چرا عاقل كند كاري كه باز آرد پشيماني.

به تنها چيزي كه اين روزها به اندازه ي يه دنيا احتياج دارم يه دوسته.

دوستتون دارم,‌خوش بگذره, به اميد ديدار

اين تقاضاي كمك مال يكي از دوستان عزيز وبلاگي است.
من كسي به نظرم نمي رسيد. فكر كردم تنها كمكي كه مي تونم بكنم اينه كه اينجا بنويسم. شايد كسي پيدا بشه.
اگه كسي رو سراغ دارين مي تونين با آدرس ها و شماره ي زير تماس بگيرين.:

يكي از دوستان خيلي عزيز ما در ايران احتياج فوري به يك دارو داره (فوري يعني طي يكي دو روز آينده) لطفا اگر كسي رو
ميشناسين كه از كانادا يا امريكا ايران تشريف ميبرند و ميتونند لطف كنند و يك بسته دارو براي اين دوست باخودشون ببرند به من خبر بديد تا با ايشون هماهنگ كنيم.

اين دارو براي يك نوزاد هست و بسيار حياتي و در ايران پيدا نميشه. هر ثانيه مهمه لطفا دريغ نكنيد.

براي تماس به آدرس divooneh@iraneman.com ايميل بزنيد و يا با شماره 7078887 كد محل 416 تماس بگيريد.

سپاسگزام.

می بینم که از دهلیزهای تو در تو بیرون رانده می شوم و در ها یکی یکی پشت سر من قفل و چفت و بست می شوند, به طوری که دیگر نمی شود از دیوار تمییزشان داد. و من با ناباوری و بهت پشت یکی یکی درهای بسته نگاه می کنم, حیران, سرگردان, و در به در.
تمام درهای دنیا را می زنم, دانه به دانه. دنبال همان نگاه که پشت دهلیزهای تو در تو خود را از من دزدید.
تمام ناباوری های سالهای سال ام باور می شوند. تمام تعریف نشده ها تعریف می شوند. غیرممکن ها در یک نگاه ممکن شدند. و من در به در به دنبال همان نگاهم که تمام غیرممکن های مرا ممکن کند و مرا تا ناباوری خودم بکشاند. به دنبال همان کیمیا می گردم که دگرگونم کرد از مس به یک عنصر غریب, عنصر ناشناخته ی طبیعت.
در پس سالهای پیشین غریبه ای می بینم, چشم در چشم خودم. من با تاسف اورا, و او با تمسخر من را, می نگریم. هر دو یک نفر.. اما گویی دو روح در یک جسم بوده ایم. یک متفاوت باور نکردنی. و هر دو عاشق..عاشق..عاشق..

تو سنگ سیه بوسی.. من چشم سیاهی را..
مقصود یکی باشد.. بیگانه چه می دانی..

و خداوندی که هرگز دیگر بار در محراب کلیسا نیافتمش.

دوستتون دارم, خوش بگذره, به امید دیدار

بهشت بود يا تصوير باسمه اي بهشت؟ فرشته بود يا يك نقاب؟ من بودم يا سايه اي ازمن؟
واقعيت را بايد پذيرفت. هرچند بسيار متفاوت با شعر, متفاوت با سخن, متفاوت با تمام حس ها. واقعيت را بايد پذيرفت حتي اگر فرسنگ ها از عاشقي دور افتاده باشد. واقعيت را بايد پذيرفت حتي اگر فرسنگ ها با خواسته ها فاصله داشته باشد.
و اين يك حقيقت است كه خوابزدگي را چاره اي نيست جز پذيرش. هميشه در خواب زيستن ممكن نيست. بيداربايد شد. خميازه اي بايد كشيد. خستگي ها چاره شده اند. روز تازه اي را آغاز بايد كرد.
خواب شيريني بود.
چقدر دلم مي خواهد تا آخر دنيا بخوابم.

دوستتون دارم, خوش بگذره, به اميد ديدار

مطلب پايين فقط ديدگاه شخصي من است و مي پذيرم كه در جوامع سنتي -شامل ايران- امكان پذير نيست. گرچه كه فكر ميكنم در نهايت جوامع به اين سو حركت خواهند كرد و با شناخت انسان و حقوق انساني روز به روز به سوي چنين ساختاري گام خواهيم برداشت چنانچه در تمام جوامع دگرگوني و تحول بنياد ازدواج و خانواده و ارتباط انسان ها را شاهد هستيم.
————-
گاهي وقت ها فكر مي كنم كاش مي شد در ايران هم مثل كشورهاي غربي ازدواج نكرد و با دوست پسر يا دوست دختر زندگي كرد. اگر امكان پذير بود شك ندارم كه هيچ وقت با گل آقا ازدواج نمي كردم. دوست ندارم كه كسي با يك بند و پيمان به غير از احساس نياز و تعهد يك زندگي را با من شريك شود يا در زندگي من شريك شود. شراكت در زندگي و در احساس جدي تر از اين است كه روي كاغذ به شكل قانون و معامله و امضا و تعهد در آيد. بهاي يك زندگي بسيار بيشتر از معامله و توافق نامه است. ازدواج كه در اصل نوعي پيمان و در شكل قبيله اي سال ها سال قبل خود (از جمله اديان آسماني قانونمند) اولين شكل برده داري بود و زن را برده ي مرد مي كرد و تحت مالكيت او در مي آورد, در پس زمان ها تغيير يافته و امروز به شكل بهتري در آمده كه يك پيمان زندگي مشترك طي توافق هايي براي دو طرف معامله است. مرد را در جامعه به نام شوهر رسمي زن معرفي مي كند و با يك امضا و يك توافق پيوند جسماني (و گاهي حتي احساسي!!) آن دو را در بستر قانون مشروعيت مي بخشد. فرزند زن را مشروعيت مي بخشد, و تكليف ارث وميراث و سرپرستي كودك خانواده را مشخص مي كند. مرد را ملزم مي كند به پرداخت نفقه, و سرپرستي زن. و خلاصه به نظر من همه چيز هست به غير از مشروعيت دادن به يك زندگي مادام العمر.

عشق و احساس و مسئوليت و تعهد اگر نباشد,‍ امروز يا صد سال ديگر, چه تفاوت مي كند اگر مردي در كنار من باشد يا نباشد.
شك ندارم كه اگر مي شد بي ازدواج در ايران زندگي كرد, امكان نداشت با گل آقا ازدواج كنم.و مهم تر از اون اين كه اگر كسي به حدي از رشد وعشق نرسيده كه بدون ازدواج و امضا در كنار من زندگي كنه و به هر نسيم وسوسه اي بخواد دستخوش باد بشه و بره, اصلا و اساسا اگر به كل در كنار من نباشه خوشحالتر و خوشبخت ترم مي كنه.

البته خود گل آقا كاملا مخالف اين حرف من است. از اول هم من هي مي گفتم زندگي بي ازدواج, گل آقا مي گفت تو مي گذاري مي ري. بعد هم اگه قراره كه هميشه با هم باشيم كه خوب ازدواج مي كنيم. چه كاريه ؟ اصلا من بي ازدواج قبول ندارم. احساس تعلق كامل تو به من رو ندارم. به تو اعتمادي نيست!!! (مايه ي خجالت!)

و عجيب كه طي تمام اين ده سال گذشته از روزي كه با هم دوست شديم تا امروز احساس اش نسبت به من كمتر كه نشده هيچ, روز به روز هم بيشتر به من نزديك مي شه. هميشه طي ۵ سال و نيم دوستيمون فكر مي كردم بعد از ازدواج همه چيز عوض مي شه, و ديگه اون احساس غلو شده ي دوستي در گل آقا وجود نخواهد داشت. اما همه چيز محكم تر شد كه سست تر نشد. و گل آقا هميشه تكيه گاه احساسي فوق العاده اي بود حتي در تمام زمانهايي كه من بريدم و توان ادامه دادن نداشتم. يا در تمام روزهاي دوستي مون كه من هر روز صبح آشتي مي كردم و هر شب قهر!!! يا در تمام دوراني كه از نظر روحي بسيار متزلزل و ضربه پذير بودم و به تلنگري مي شكستم, و اين گل آقا بود كه بي هيچ تعهد نامه اي در تمام لحظات كنار من بود و حفاظتم مي كرد در برابر تمام تلنگرها و تمام ضربه ها. و تمام تلخي هاي من را به شيريني عسل مزمزه مي كرد. كه اگر نبود سال ها سال پيش از اين شكسته بودم و اصلا نبودم. اگر هستم و استوار ايستاده ام از تمام لحظات بي تعهدي است كه گل آقا به پا ي من ريخت.

با تمام اينها هنوز هم من فكر مي كنم براي به اشتراك گذاشتن يك زندگي تعهد نامه نوشتن كار پوچي است. مطمئن هستم اگر مي شد و مي تونستم فقط با گل آقا زندگي مي كردم بدون اين كه هيچ كاغذي رو براي اثبات تعلق امضا كنم.

و يه راز بزرگ: هنوز وقتي يادم مياد كه ازدواج كردم تعجب مي كنم. واقعا هر بار كه يادم ميا فته ازدواج كردم حيرت زده مي شم. من عاشق دوستي و عاشقي بودم و گريزان از هر تعهدي. هنوز متحيرم.

دوستتون دارم, خوش بگذره, به اميد ديدار
——————————
پيوست: يه آهنگ هم از عارف پيدا كردم و به “برقصيم” اضافه كردم. از متن شعر خيلي خوشم اومد.

دوباره از تو گفتن .. نه نبايد
بازم اسم تو بردن.. نه نبايد
شب دلگير از ياد بردن تو.. بازم خواب تو ديدن نه نبايد
رها كن قلبم رو اي رفته از ياد
بگذار عادت كنم به رفتن تو
تو مي شناسي من رو مي دوني اي يار
چقدر سخته برام نخواستن تو
شب در به دري در كوچه ي عشق
به من چشماي تو عشق رو نشون داد
گله از رفتن ات هرگز ندارم
ولي از موندن ياد تو فرياد….