به گمانم با نو شدن هر سال گیرم نو شدن سال میلادی باشد یا شمسی یا نو شدن سال خود آدم و با توجه به این که این نو شدن سال برای هر کسی بیشتر از سنش اتفاق نمی افتد و با توجه به نهایت سن هر آدمیزادی -غیر نوح و خضر و ایلیا و عیسی- که شصت است و هشتاد و گاهی هم صد وبیست نظرم این است که نو شدن هر سال خوب است ارمغانی داشته باشد فقط و فقط برای خود آدم.

نمی شود یک اتفاقی که سالی یکبار می افتد همین طور بیفتد و بگذاری که بگذرد و تامل نکنی و فکر نکنی و یاد نگیری.

این چند روزه تمام انگیزه ام را از دست داده بودم. این را وقتی می فهمم که ناامید هستم و فکرم در همان ابتدای راه قفل می شود و صبح دیر از خواب بیدار می شوم و شب با بی خیالی کامل بی هیچ فکر و ذکری می خوابم و نه دلم برنامه ی کوتاه مدتی می خواهد و نه رغبت به انجام کاری دارم و نه می خواهم که بنویسم.

به گمانم دو تا از اهداف سال قبلی همین طور در سال جدید و سال های آتی تکرار شوند. خودخواه بودن و اعتماد به نفس داشتن. انگار یک جایی توی زندگی من گم می شوند و حواسم نیست و چند روز بعدش به خودم هی می زنم که پس کجا جا گذاشتمشان یا کی از من دزدیدشان..تا پس بگیرمشان و دزد را پیدا کنم.

این چند روزه هم انگار زندگی برای خودم را از یاد برده باشم خودخواهی و اتکا به خود رفته است و نیست. انگار بی دیگری زندگی جاری نباشد و انگار بدانی به تنهایی لنگ می زنی. نه تنها این که تسلیم شدن به آنچه اطرافت هست و تمام معیار ها و قانون ها که مهار بزند بر خواسته ها و باورت از خودت و تواناییهات. یک حس ناامیدی و افسردگی و ناتوانی تلخ.

روزمره با من همگونی ندارد. یا…غریب است خلاصه. باید در تکاپو باشم. به گمانم طبیعت تمام ابنای بشر باشد گرچه پس بزنندش یا تنبلی غالب شود. این که خودم نباشم آزاد و رها روزهایم را و زندگیم را خراب می کند. قطعا انتخاب نامناسبی هستم برای تضمین بقای جنس بشر! و قطعا ذات خودخواهی به شدت با جنس من جور است هرچه هم بخواهم پس بزنمش.

درست روی یک دوراهی گیج می زنم. تصمیم برای انتخاب یکی یا دیگری. ( جهت ارضای حس کنجکاوی ملت دوراهی کاری است و لاغیر. وگرنه بین ازدواج و تجرد سالیان سال است ازدواج را برگزیده ام و قطعا یک روز هم قادر به زندگی مجردی نیستم. عادت به یک زندگی انگلی روی میزیانی به نام همسر از جنس مذکر را بسیار پسندیده ام.) عاشق تلاش مستمر و شبانه روزی هستم. بی نتیجه باشد یا ثمربخش. گرچه بارها و بارها فکر کرده ام با تلاشی از جنس تلاش من هر کسی ده برابر ثمر می گرفت و پذیرفته ام یا تلاش در جهت اشتباهی ست یا من به تلاشی بیش از دیگران برای ثمر بردن نیاز دارم. نتیجه ی تلاش طی سالیان سال این که بیش از آنچه اطمینان داشته باشم اسمم کتبالو ست اطمینان دارم هرگز تلاشی بی ثمر نمی ماند. ثمرش ده باشد یا یک اهمیتی ندارد. تا قبل از این دوراهی هم باید دو برابر تلاش کنم یا دنبال بهانه می گردم. مهم نیست تا جایی که به من آرامش می دهد.

و…به گمانم در آستانه ی سال جدید میلادی و دوهفته ای دیگر در آستانه ی سال جدید خودم باز با خودم تجدید بیعت می کنم. “هر چه هستم باشم”؛ من قشنگترین و پایدار ترین هدیه ی زندگی به خودم هستم. به خودم اطمینان می کنم. برای خودم تصمیم می گیرم. زمانم را به خودم هدیه می کنم و برایش تصمیم می گیرم. ثمره اش صفر باشد یا صد مهم نیست. من…تصمیم می گیرم. من…تلاش می کنم. من..لذت می برم.

دوستتون دارم. خوش بگذره. به امید دیدار

پیوست یک: تا همین دیشب فکر می کردم داداش کوچولوه نتونه حتی دوتا جمله سر هم کنه. دیشب از یکی از دوستان همسن و سالش که مهمون منه فهمیدم متن هایی می نوشته استعاری و تشبیهی و سنگین که تقریبا هیچ کس نمی فهمیده!!! گل آقا گفت داداشیه شش هفت سال پیش کتاب خط سوم رو می خونده! و من در تمام این مدت فکر می کردم از عهده ی نوشتن تعطیلات عید را چگونه گذرانده اید هم بر نیاد! عجب…عجب.

برف میاد جر جر…پشت خونه ی هاجر…هاجر عروسی داره…دمب خروسی داره.
..
داره مثل چی برف میاد. قرار بوده طوفان برف دیشب و امروز در ده سال اخیر بی سابقه بوده باشه. قرار هم هست بین بیست و پنج تا سی و پنج سانت برف بباره. ساعت هشت صبح در خونه رو پارو و تمیز کرده بودن. الان که ساعت دوازده هست یه دست سفیده دوباره.
..
اگه کسی اهل اسکی و اسنوموبیل و تیوب سواری باشه بهترین وقت دنیاست. جالبه که من اهلش نیستم. زورم برسه گل آقا رو می فرستم. اسکی دوست داشت.
خودم می رم شنا و جیم و رقص. گرچه…در حال حاضر و با وضع و حال فعلی ام هیچ کدوم میسر نیست.
فعلا …جای همگی خالی چای داغ می نوشم و داکیومنت می خونم و می نویسم و از منظره ی بدیع برف لذت می برم.
—

یادم رفته بود. از این جمله ی ناپلیون یادم افتاد:

Different subjects and different affairs are arranged in my head as in a cupboard. When I wish to interrupt one train of thought, I shut that drawer and open another. Do I wish to sleep, I simply close all the drawers and then I am – asleep.
وحدت وجود و تسلط روی ذهن از مهم ترین قابلیت های دنیاست. ایضا در این دسته است اعتماد داشتن به خود و اهمیت دادن به خود و احترام گذاشتن به خود قبل از هر کس دیگه..
اینها که باشه مهم نیست چی بشه. آدم همیشه خوشحاله.
—

دیشب توی سی ان ان یکی از گزارش های اخیر کریستین امانپور از تهران در مورد زنان رو نشون میداد. مصاحبه با شیرین عبادی و رفعت بیات و فیلم دستگیری دختری که التماس می کرد و فریاد می کشید که سوار ماشین پلیس نشه و قبلا توی اینترنت پخش شده بود.
چند ماه قبل هم گزارشی از کریستین امانپور دیده بودم در مورد عاشورا باز هم شبکه ی سی ان ان.
هر دو گزارش واقعی و جالب و بسیار تلخ بودند.
کریستین امانپور از کسانی هست که به دلایل مختلف تحسین اش می کنم.
…
اصولا وقتی کسی کاری می کنه که دوست دارم بکنم اما هرگز اون کار رو نکرده ام اون آدم رو تحسین می کنم.
—
برف میاد جر جر…

دوستتون دارم. خوش بگذره. به امید دیدار

عالی….

دو روز پیش موفق شدم گل اقای طفلک رو یک شوک اساسی بدم!

ساعت هفت و نیم صبح به وقت شیکاگو تلفن زدم به گل آقا و…

-: خوب هستی؟

-: بله. بد نیستم. فعلا توی بیمارستان هستم و دارن ازم مراقبت خوبی می کنن!!!

-: WHAT?!!!!!!

اصولا این کله شقی من در این که خبر رو بعد از این که همه چیز تموم شده به ملت دور و نزدیک بدم به کل من رو برای اعضای خانواده غیر قابل اطمینان کرده و کلی سفارش که مرتبه ی دیگه خودم سر خود و بدون اطلاع احدالناسی بلند نشم برم بیمارستان, اگه می بینم حالم خوب نیست و می ترسم نکنه خدایی نکرده مرحوم بشم.

ولی آخه مصبتون رو شکر, ساعت یک و نیم نصفه شب کدوم بنده خدایی رو زابراه کنم, حالا گیریم اون بنده ی خدا شوهر آدم باشه, وقتی هیچ کاری از دستش بر نیاد و فقط نگرانیش تا صبح بهش بمونه!!

خلاصه ی ماجرا این که هنوز هم به نظر خودم عاقلانه ترین کار دنیا رو کردم که زنگ زدم به اورژانس و پرسنل مجرب با وسایل کامل در کمتر از ده دقیقه اومد سراغم و سریع ترین سرویس ممکن رو گرفتم.

نمی دونم اگه آدم بخواد از پرسنل اورژانس و آمبولانس تشکر و قدر دانی کنه دقیقا به کجا باید مراجعه کنه!

در حال حاضر خوبم. بسیار خوشحال و خرسندم و از ایام استراحتم در منزل نهایت لذت رو می برم.

—

اصولا همیشه از استراحت بعد از بیماری نهایت لذت رو برده ام. اولیش وقتی بود که کلاس دوم ابتدایی بودم و مخملک گرفتم و توی خونه خوابیدم. از صبح تا شب نوار قصه گوش دادم و کتاب داستان خوندم و کیف دنیا رو کردم.

—

تن همگی و همه ی عزیزان همیشه سالم و سرحال باشه. هزار بار شکر می کنم که از عزیزانم کسی مریض نشده. همیشه تحمل بیماری خود آدم بسیاربسیار ساده تره تا تحمل بیماری عزیزان آدم.  

دوستتون دارم. خوش بگذره. به امید دیدار

دختر, دانشجو بود هنوز. امتحان داده بود. نمره اش عالی می شد, می دانست. به برنامه ی امتحانی نگاه کرد. وحشت سرتاپای وجودش را گرفت. کابوس همیشگی, دو امتحان دیروز را از دست داده بود. صفر می شد. امتحان بعدی را هم به صرافتش نبود,درست یک ساعت دیگر شروع می شد و از دست می رفت حتما, “پخت نان از خمیر خانگی”. استاد را به خاطر می آورد. همان معلم طرح کاد دبیرستان با مقنعه ی قهوه ای و روپوش کرم رنگ. به خاطر نمی آورد اما این که حتی یک بار سر کلاس رفته باشد. فکر کرد به هر حال از امتحان این درس نمره ی قبولی می شود گرفت.

نفهمیده بود چطور برنامه ی امتحانی را نگاه هم نکرده بود حتی. ایستاد توی راهرو تا در هیاهوی آمد و رفت دانشجوها استاد درس را پیدا کند و صحبت کند. امتحان دیروز “دینی” بود و می دانست میان ترم را با نمره ی عالی امتحان داده بود. درس را “واو به واو” از بر بود. استاد را به خاطر می آورد. همان معلم صورت گرد سال اول دبیرستان, که خوش بر و رو بود و سرخ و سفید و مقنعه و چادر مشکی می پوشید. استاد را پیدا کرد. همین که شروع کرد به حرف زدن, به خاطر آورد این استاد سال اول دانشگاه درس آشنایی با کامپیوتر بود. استاد تقریبا ناامیدش کرد. گفت هیچ استادی امتحان مجدد نخواهد گرفت, آن هم وقتی دلیل موجهی نباشد. دختر عجله داشت برود, استاد دینی را پیدا کند. در هیاهوی رفت و آمد دانشجوها در راهروی باریک باریک, پسری, کودکی در آغوش,  به استاد سلام کرد. دختر نگاه کرد. همان چشم های سبز سبز سال ها سال پیش. پسر به دختر نگاه کرد: سلام. دختر, پسر کوچولوی پسر را در آغوش گرفت. بویید, بوسید, به خود فشرد. پسر چهار ساله در آغوش دختر آرام گرفت. دختر در چشم های سبز پسر نگاه کرد. باور نمی کرد: سلام. رو به استاد کرد: پسر عموی من است, حتی نمی دانستم فرزندی دارد. پسر با دختر دست داد و دستهایشان از هم رها نشد,  چشم ها گره خورده در نگاه دیگری.  استاد سایه ی چشمهایش را به زمین انداخت. همسر پسر از میان جمعیت به انها رسید. سر تا پا ارغوانی پوشیده بود, با موهای طلایی.  پسر, فرزندش را از آغوش دختر گرفت, همسرش را به دختر عمو معرفی کرد و…: خداحافظ, دور شد. دختر فکر کرد استاد دینی را پیدا کند:خداحافظ.

در راهرو, منتظر ایستاده بود. چشم های سبز پسر را دید. پسر کوچک هم همان چشم های سبز را داشت. پسر جلو آمد. دستهایشان در هم گره خورد, نگاه ها تنگ تر.

-چند سال می شود؟

-ده سالی, شاید…پسرت چشم های تو را دارد.

– همان وقت چرا نگفتی؟

-تو نخواستی…تو چرا نگفتی؟

-ساعت ها تمرین کردم تا هنرپیشه ی یک فیلم باشم. یک هنرپیشه با چشم های سبز.

-همان فیلمی که با جمعیت از پله ها بالا می آمدی و بعد میان جمعیت محو می شدی؟

-میان آن همه جمعیت, تو…من را دیدی؟

-با آن چشم های سبز سبز..می شد ندید مگر؟

…

دختر, پسر کوچک را در آغوش گرفت. دست در دست پسر. از دانشگاه….تا میدان بیست و پنچ شهریور را پیاده آمده بودند و حرف زده بودند و..حرف زده بودند و …حرف زده بودند. دختر پاشنه های بلند کفشش و تنگی چسبان دامنش را فراموش کرده بود. به پاهایش که از زانو به پایین از دامن بیرون بود و به چاک پایین دامن نگاه کرد. موهای پایش بفهمی نفهمی پیدا بود, و دختر احساس رضایت می کرد که با همان واقعیت موهای کوتاه پایش, و موهای کوتاه سرش, اینطور بی پروا خواسته می شود.  در گره ی محکم دست ها, پسر کوچک آغوش به آغوش جابه جا می شد, و کلمات در هم گم می شدند. پسر تمام آنچه دختر نوشته بود را طی سالیان سال خوانده بود و دختر هرگز ندانسته بود. پسر انکار می کرد همه را می خوانده. از اشاره به جزییات تفکرات دختر, انکار دروغین پسر لو می رفت.   

 میدان بیست و پنج شهریور, هنوزپر بود از دود, اتوبوس, تاکسی و راننده ها, و غوغای مسافرها…و…همسرموبلند بلوند و ارغوانی پوش پسر. پسر فرزندش را از آغوش دختر گرفت. همسرش دست پسر را گرفت. با دختر عمو خداحافظی کردند و دور شدند. دختر در میدان ایستاده بود. باید سوار اتوبوس می شد. پاشنه های بلند و دامن تنگ و چاکدار, کارش را سخت می کرد. دختردوباره  بعد از ده سال, در میدان بیست و پنج شهریورسوار اتوبوس شد. اتوبوس, یک شکل دیگر بود. باید از پشت صندلی جلویی پاکتی بر می داشت و روی کارت “سی” مسیر اتوبوس را میدید. ایستگاهی که میخواست پیاده شود وجود نداشت. اما روی نقشه علامت خورده بود. اگر چراغ راهنمایی قرمز بود, اتوبوس می توانست در آن ایستگاه توقف کند. سبز اما…مقصد را دور می زد. دختر فقط به رنگ سبز فکر می کرد. صفرهای درس دینی و “پخت نان با خمیر خانگی” را, با تمام اهمیتش, فراموش کرده بود.

دختر, حسی ناگفتنی را در وجود خود مزمزه می کرد. حس خواستن و خواسته شدن و خاستن در برابر یک خواهش بی نهایت, سوختن و ساختن و نسپوختن. یک حس پایدار و عمیق در تمام سال های دوری و بی خبری, و…چشم در پی دیگری داشتن. خواستن…خواستن…خواستن. رویا تمام شده بود. رویا همیشه می مرد.  دختر در یک تلاش بی نهایت, حس را در فقدان  رویا زنده نگاه می داشت, چشم هایش را باز کرد. همسرش در مقصد منتظر ایستاده بود. دختر…به رنگ سبز,  به موهای بلند بلوند, به یک لباس ارغوانی , و به موهای کوتاه سیاه پایش فکر می کرد.

دوستتون دارم. خوش بگذره. به امید دیدار

بلیط های کنسرت هانا مونتانا از ۹۵ دلار تا ۱۰۷۰ دلاره!!!!!
 
بلیط های لاس وگاس کنسرت سلین دیون هم از ۵۶۰ دلار هست تا ۱۰۷۰۰ دلار! در حالی که بلیط های ماه آگوست مونترال سلین دیون از ۲۱۴ دلار تا ۲۱۴۰ دلار هستن و توی ایرکانادا سنتر از ۱۰۶ تا ۱۳۳۸ دلار قیمت خورده اند.

بلیط های ماه ژانویه ی مایکل بوبله ی عزیز هم قیمتشون از ۳۲۱ شروع می شه تا ۱۳۳۷۵.

با این رقم ها به گمانم من و گل‌ آقا بالای خط فقر که نیستیم هیچی یه چیزی هم به ماتحت خط فقر بدهکاریم!

دوستتون دارم. خوش بگذره. به امید دیدار

دانشجوها دستگیر شده اند و دستگیری ها همین طور ادامه داره.
این لیستیه که سایت گویا اعلام کرده.
دو تا نکته…اولیش این که سر جریان کوی دانشگاه من و گل آقا دوست بودیم و گل آقا هنوز دانشجو بود. روز شنبه ای که جمعه اش تمام کشت و کشتار ها و دستگیری ها اتفاق افتاده بود گل آقا امتحان داشت. امتحان کنسل شد. اما مدتی که گل آقا رفت توی دانشگاه سر جلسه و برگشت من توی ماشین جلوی در دانشگاه نشسته بودم و دل توی دلم نبود که گل آقا صحیح و سالم برگرده. خدا رو شکر فارغ التحصیل شد.
دومیش بعد از فارغ التحصیلی گل اقا بود و زمانی که داداش کوچولو رفته بود دانشگاه. هر بار اتفاقی توی دانشگاه ها می افتاد من بلافاصله تلفن می زدم تهران که از حال داداشیه خبردار بشم. خدا رو شکر اون هم یک ماه پیش فارغ التحصیل شد.
حالا…هر بار لیستی می بینم به خانواده ها فکر می کنم. به این که چندین و چند نفر چشم نگران هستن و خواب و خوراک ندارند تا عزیزانشون برگردند.

و…

فکر می کنم به شونزده آذر و صدها حماسه ی ریز و درشت دانشجویی دیگه و…انتهای تمامشون..تمامشون.

سر اومد زمستون…
—

یه خبر بی ربط که جاش اینجا نیست ولی به هر حال تضادش با خبر بالا جالبه.

خانوم ویکتوریا بکهام همسر اقای دیوید بکهام گفته ان نمی دونین دیوید چیه…اگه شب با دیوید بخوابم حتما برهنه می خوابم!!!!!

چند تا نکته جالب بود…
اولا ویکتوریا خانوم یعنی دل جمعیت نسوان رو سوزونده ان با این پروپاگاندا واسه دیوید خان؟؟!!!! آن چی که عیان است چه حاجت به بیان است…اصولا دیوید خان با شهرت جهانی شون نیازی به پروپاگاندا ی احد الناسی ندارن.
ثانیا دهن باقی آقایون رو آب انداخته ان…با -ماشالله. خدا حفظشون کنه- ویتامین های برهنه ی چپ و راستشون!!!
ثالثا مگه ویکتوریا خانوم -علنا- با کسی غیر از دیوید خان (یا حالا فرض بفرمایید کلا بدون دیوید خان) هم توی تختخواب می رند؟!!!!
ولله بقیه ی بانوان هم با کت و شلوار و پالتو پوست توی تختخواب نمی رن. حالا گیریم شوهرشون دیوید خان باشه یا مش کلبعلی! منتها دیگه جار جار توضیح واضحات نمی دن!

ملت همه جا مشنگن! ملت آمریکا از باقی ملل مشنگ تر!

یکی می مرد ز درد بینوایی…
—

چقدر زیباست…

دوستتون دارم. خوش بگذره. به امید دیدار

ایناهاش. روابط ایران و کانادا به سردی می گراید.
کانادا سفیر پیشنهادی ایران رو قبول نکرده چون مشکوکه که شونصد سال قبل جزو گروگانگیر های سفارت آمریکا بوده. ایران هم سفیر کانادا رو اخراج کرده. حالا بامزه اینه که به گزارش بی بی سی سخنگوی وزیر خارجه ی ایران گفته که ایران استوارنامه ی سفیر کانادا رو قبول نکرده بوده. به عبارتی آقاهه هنوز سفیر نبوده!

خر تو خره ولله.
—

امتحان آخر ترم رو دادم. برگه ام رو که دادم خانوم معلمم دنبالم دوید از کلاس بیرون و گفت تو از شاگرد های استثنایی من بودی. به برگه ی تو که می رسیدم همیشه ذوق و شوق داشتم که ببینم کتبالو این بار چی نوشته. گفت که امیدواره تلاشم در این زمینه رو ادامه بدم و گفت که خیلی دوست داره که من رو توی بقیه ی کلاس هاش هم ببینه.
توی مقاله ای هم که تحویل اش دادم روی پاراگراف اولش نوشته great choice of opening quotation.
اون یکی معلم اولی ام هم همیشه برام از همین جملات تشویقی می نوشت و می گفت که از حضور من در کلاس بسیار لذت می بره. فقط دومیه بود که نه از سبک نوشتن من خوشش می اومد. نه نکته ها رو می گرفت و نه اصولا طرز فکر من رو می پسندید یا حتی نمی گذاشت سر کلاس جواب سوال هاش رو بدم و حرف بزنم . آخرش هم جنس خراب بهم “ب” داد جای آ!
…
بهش نگفتم از ترم دیگه شاید برم دنبال ثروت جای لذت دانش اندوزی. بستگی به یه چیز داره خلاصه. تا آخر هفته معلوم می شه.
—

پول زیر پای فیله. خصوصا وقتی بخوای به خاطرش با ملت محاجه کنی. ببینیم زورمون می رسه خانوم فیله پاش رو بلند کنه؟!
همه اش تقصیر این برف نالوطیه که هنوزم این همه از دیدنش کیف می کنم.
—

خنده دارترینه اگه بگم تا این ساعت عزیز در کانادا غذا سفارش نداده ام بیاد دم در خونه!!! همیشه گل آقا این کار رو می کنه. حالا یهو فردا  و پس فردا و پس پری فردا باید واسه بیست و یک نفر سفارش غذا بدم! نباید کار پیچیده ای باشه. منتها غیر از پیتزا فروشی نمی دونم دقیقا به چه مغازه ی دیگه می شه سفارش غذا داد که بیاره و تحویل بده و به همه ذایقه ای هم بخوره!
قدرشناس همکاری و پیشنهاد صمیمانه ی همگان هستیم!!
—

وقتی یه غذایی رو دوست دارم یهو یه دیگ درست می کنم و شش روز پشت سر هم روزی سه وعده ی پنج شش قاشقی می خورمش. این بار نوبت پلو قاطی بود. پلو و گوشت چرخ کرده و پیاز داغ و دو تا پر سیر و سیب زمینی ریز سرخ کرده و رب گوجه و ادویه پلویی و چس مثقال لوبیا توش! می شه یه جور اسلامبولی پلو ی سیب زمینی دار که یه کمی هم لوبیا قاطی داره.
یکشنبه عصر درست شده. یکشنبه شب و دوشنبه ظهر و عصر و شب و سه شنبه ظهر و عصر و شب تناول شده. نهضت برای فردا عصر و شب هم ادامه خواهد داشت.
…
بله آقای تهرانتویی. متشکر می شم اگه لینک ها رو مرحمت کنین. شاید فرجی شد. ایراد باید از علایق بنده باشه گرچه. به هر حال در اون همه لینک شاید موردی پیدا شد و علایق بنده رو بر انگیخت. لطفتون پایدار و سایه تون مستدام.
—

شده از زور خستگی حالت تهوع بگیرین؟ صبح جلوی در رو پارو کردم و برف ها رو نمک پاشیدم. عصر هم یه سری دیگه از هول لایه ی یخ نمک پاشیده ام. شب هم یه سری دیگه.
باز خدا رو شکر این شرکت …ون گشاد برف پارو کنی ساعت ده و یازده اومد و برف روبی ناقص من رو کامل کرد.

شانس آوردم اومدن بالاخره. حال و حوصله و فرصت کل کل کردن با این شرکته رو دیگه واقعا نداشتم.
…
توضیح این که مثل خل و چل ها هنوز هم برف رو دوست دارم.
—

از شدت خستگی حالت تهوع دارم. امیدوارم آخر هفته برطرف بشه!

دوستتون دارم. خوش بگذره. به امید دیدار

عجب…عجب…

علایق و حس هایی که در کودکی شکل می گیرند گاهی به شکل غریبی سال های سال با آدم زندگی می کنند.

برف رو از روزی که به خاطر میارم دوست داشتم. دو بار دستم رو شکسته و لااقل بیست سی مرتبه ای زمینم زده. چهار پنج مرتبه ماشینم رو توی خودش فرو برده و به سختی رها کرده و یک مرتبه هم برای ما باعث تصادف شده…و من هنوز برف رو دوست دارم..و زمین های برفی رو و…تمام سختی ها و ترس هایی که ازش دارم!!!
…

کلاس اول ابتدایی بودم. از کودکستان رفته بودم دبستان و دوستی نداشتم و عقلم به دلتنگی و اضطراب می رسید. هر روز صبح پدر بزرگم من رو می رسوند مدرسه و می برد توی حیاط مدرسه و بعد می رفت. یه حس عجیبی پیدا می کردم. انگار تمام پشتوانه های زندگیم از دست رفته باشه و خالی خالی باشم. دلهره می اومد و ترس و اضطراب در عین حال که حس امنیت هنوز بود. بعد از رفتن پدر بزرگم چشم هام پر می شد از اشک. مثل جنینی که از شکم مادر جدا شده باشه و دیگه هیچ بند نافی به مادر پیوندش نزنه و هیچ رحمی حفاظت اش نکنه.  تا می رفتم سر کلاس و یواش یواش یادم می رفت.  و..این حس هر روز صبح یکی دو هفته ی اول کلاس اول دبستان بود. حسی که نه  روز های بعد تکرار شد,  نه کلاس دوم تکرار شد, نه سوم, و نه تا سال ها سال بعد…بعد از شاید بیش از بیست و پنج سال.

هفته ها طول کشید تا به یاد بیارم همین حس رو…دقیقا همین رو, بی بیش و کم چه وقت تجربه کرده بودم…
یک دخترک شش ساله…در حیاط مدرسه…امن اما…بی حامی…تنها.

دوستتون دارم. خوش بگذره. به امید دیدار