روبسپیر ذه ها هزار نفر رو مستقیم یا غیر مستقیم به قتل رسوند. اکثر اونها هم محکوم به اعدام با گیوتین شدند.

روزی که خودش و هفت هشت نفر دور و بری هاش محکوم به اعدام با گیوتین شدند یکی شون توی زندان خودکشی کرد. یکی دیگه که برادر روبسپیر بود خودش رو از پنجره پرت کرد پایین. نفر بعدی خودش رو از بالای پله ها انداخت پایین. روبسپیر هم سعی کرد با طپانچه خودکشی کنه ولی فقط فکش رو به شدت مجروح کرد!

ولله هرگز نتونسته ام حال کسی که قرار هست روز بعد اعدام بشه رو تجربه کنم. امیدوار هم هستم که هرگز تجربه اش نکنم. ولی آخه اگه یه جباری قرار اعدام و کشتار جمعی برای بیش از دهها هزار نفر از هموطنانش صادر می کنه بد نیست یه سوزن به خودش بزنه و یه جوالدوز به بقیه.

هفت هشت ده صفحه ی اول کتاب نقد و تحلیل جباریت جبون بودن جبار رو به زبان ساده و خیلی قشنگ توضیح می ده.

دانتون زمانی که توسط روبسپیر به اعدام با گیوتین محکوم شد قبل از اعدام به جلادش گفت یادت نره سر من رو بعد از اعدام بالا بگیری و به مردم نشون بدی. به دیدنش می ارزه. 🙂

دوستتون دارم. خوش بگذره. به امید دیدار

از این لحظه تا حدود شصت, هفتاد, هشتاد یا صد و ده سالگی یک ریز کار توی لیست دارم که یکی بعد از دیگری انجام بدم.

کاملا ایده آل بود اگه هر آدمی می تونست در اتاق زندگی اش رو باز کنه. یه تابلوی “لطفا مزاحم نشوید” بزنه دم در. در رو ببنده. رب دو شامبرش رو بپوشه. با یه لیوان نوشیدنی داغ بنشینه پشت میز و صرفنظر از کمیت سال ها زندگی کنه تا…چهل,شصت یا هفتاد و هشتاد و اگه هم بشه هزار سالگی. منتها در اغلب قریب به اتفاق جمعیت دنیا در طول تاریخ این طور بی دغدغگی مشاهده نشده.

اغلب اوقات ساعتی, دقیقه ای, ثانیه ای یک بار در اتاق آروم باز می شه نوک یه دماغ و بعدش یه کله میاد تو. یا شوهرته یا بچه بزرگه است یا کوچکه یا خانواده ی شوهرت هستند یا عمه و خاله و همسایه, یا ظرف و لباسه و صبحونه نهار شام, یا خدای نکرده مریضی و بی کاری, یا خبر خیره مثل مسافر و عروسی, یا پیشامد های اقتصادی و بحران های سیاسی و اجتماعی و خانوادگی و گاها بلایای طبیعی از سقف -نه لزوما بتون آرمه ی- زندگی خراب می شند روی سرت.

خلاصه ی کلام, هنر ادامه ی زندگی ست و عمق لذت در همان اطاق به ندرت خلوت, که پر و خالی می شود با مهمان های خوانده و ناخوانده و دوباره ساختن اش با امید, زمانی که سقفش روی سرت ترک بر می دارد. زندگی فراموش نکردن ارزش و مقصود لحظه ای اکنون است و عشق به خود, زمانی که سقف اتاق ریخته و اتاق پر است از مهمانان دائم و موقت ریز و درشت.

دوستتون دارم. خوش بگذره. به امید دیدار

لویی شونزدهم یه جورهایی توی مایه ی مربای آلوست.موقع انقلاب فرانسه همینجوری نشسته منفعل تا ملت اول تاج و تختش رو بگیرند و بعد حالش رو! از من اگه بپرسند فرانسه پیروزی انقلابش رو مدیون کی هست بی بروبرگرد می گم لویی شونزدهم. منفعل تر و ایضا بره تر از این پادشاه به گمانم در کل طول تاریخ نبوده باشه. صد البته تاوان تمام کارهای طبقه ی اشراف و اصیلزاده ی کلیه سلسله سلاله ی جد و آبادش رو پس داد. طبقه ی اشراف و روحانیون خون ملت رو بی روردواسی کرده بودند تو شیشه.

ملت بیچاره تا هشتاد و هشت درصد در آمدشون رو فقط می دادند پول نون. تازه اگه گیر می اومده. معلومه انقلاب می کنند. معلومه انقلابشون پیروز می شه اون هم با اون مربای آلویی که در صدر نشسته و به دلایل خاص خودش به بادی گاردهاش دستور می ده ملت رو نکشند و فقط از لویی و خانواده اش محافظت کنند. نتیجه؟ هیچی…بادیگارد ها کشته می شند. لویی قدرت تصمیم گیری اش عینهو قدرت وزنه برداری من می مونه, شاید حتی بدتر. انقلاب پیروز می شه. توی دو سال جریان هاگیر واگیر انقلاب یه اساسنامه ای تنظیم می کنند که کیف می کنم. بعدش لویی و اشراف رو میگیرند. دولت ترور میاد سر کار. قتل عام می کنه! ملت فرانسه بعد از کلی قربانی دادن بیخود و باخود آزاد می شند!! از اون موقع تاحالا هم به سلامتی آزادیشون شراب می خورند و قهوه, و توی کوی و برزن بلند بلند حرف می زنند و می گند و می خندند!

از من اگه بپرسند لویی شونزده لااقل ده تا شانس داشت که خودش و سلطنت رو نجات بده یا بکنه چیزی شبیه سلطنت مشروطه که در بسیاری کشورهای اروپایی نظیرش هست. اگه حتی بچه گربه هم جای لویی قفل ساز فیلسوف شاه بود تاریخ فرانسه و اروپا قطعا جور دیگه ای رقم می خورد.

دوستتون دارم. خوش بگذره. به امید دیدار

قدیمی ها دقیقا چی فکر می کردند وقتی برای بچه ها شعرهایی درست می کردند توی این مایه ها:

کلاغه می گه قار قار
آرخالق قلمکار
مامانش می گه زهرمار (!!!)
باباش می گه چادر سیاه سرش کنیم
از در خونه درش کنیم (!!!)

بیچاره جوجه کلاغه!

دوستتون دارم. خوش بگذره. به امید دیدار