دفترچه خاطرات دبیرستان ام رو ورق می زدم به دو تا از خاطرات خیلی قشنگم برگشتم.

شونزده ساله بودم. کلاس زبان شکوه. معلم کلاس زبانم رو خیلی دوست داشتم. اسمش آقای عظیمی بود. دو تا حرف بهم زده بود که امروز بعد از سال ها هنوز خوندنش برام شیرین بود و پر امید.

گفته بود حرفت رو بزن حتی اگه هیچ کس گوش نکنه. و گفته بود تو از پس هر کاری و هر تصمیمی بر میایی. فقط تصمیم بگیر.

گاهی یک جمله ی کوتاه از کسی که بهش اعتماد داری می تونه زندگیت رو ازت بگیره یا بهت بده.

نمی دونم کجای دنیاست. نمی دونم هست یا نیست. من به یادش هستم اما. اگه اینجا بود  بهش می گفتم دو جمله ی بیست سال پیش اش رو این هفته بعد از سال ها خوندم و لحظه هایی رو که فراموش کرده بودم به خاطر آوردم.
مهم تر از همه این که یقین دارم که درست می گفت.

دوستتون دارم. خوش بگذره. به امید دیدار

پیوست: در جواب کامنت آقای رضا, کتبالو شبیه اسم خودم هست و صد البته اسم یکی از فیلم های معروف جین فوندا.  به همین دلیل بچه که بودم توی خونه من رو کتبالو صدا می زدند. اسم وبلاگ رو از اونجا گرفتم. توی مایه های فری و فریدون یا قلی و قلیدون!!

می کوبد به در و دیوار…بی دلیل…بی بهانه…به هزار دلیل ریز…یا بهانه ی درشت.
جاده پر از پیچ شتابان تند بی مهار, سمت راست دره, سمت چپ صخره ,زیر پا سنگلاخ و روبرو مه آلود. هوا آفتابی ست گرچه و مرکب راهوار. هراس است از پیچ های تیز و وحشت صخره ی سر به فلک کشیده ی پنهان در مه و بهمن های فصلی و از پا درآمدن مرکب و از پا در آمدن راکب ها.

باید تاخت اما تا هنوز  آفتاب گرم است و مرکب راهوارو سواران برقرار.

و  این دل هراسان بی امان می کوبد به در و دیوار…بی دلیل..بی بهانه…به هزار دلیل ریز…یا هراس درشت.

دوستتون دارم. خوش بگذره. به امید دیدار

زندگی و محیط از آدم چیزی رو می سازه جدید..غریبه. به رادیو گوش می دادم. در مورد تاثیرات عجیب و ناخوشایند ماموریت در افغانستان بود روی سربازان آمریکای شمالی از جمله کانادا. خاطره ای که تعریف می کرد تکان دهنده بود. یکی از کسانی که در افغانستان بود…خبرنگار یا سرباز یادم نیست می گفت یک افغان آمد و از ما یک بیل خواست. گفت که می خواد یک نفر رو دفن کنه. بیل رو براشون بردیم. دیدیم زنی که قرار هست دفن بشه هنوز علایم حیاتی داره. بهشون گفتیم این که قراره دفن بشه زنده است. گفتند آره آره ولی داره می میره و ما هم باید بریم.

نقل کننده ی داستان می گفت امروز باورم نمی شه که اونجا چنین تراژدی ای رو مدت ها به عنوان خنده دارترین خاطره تعریف می کردیم.

…

مدت ها فکر می کردم چطور فیلم هایی رو که سال ها پیش نگاه می کردم و متاثر نمی شدم , مدتی است اینطور من رو متاثر می کنند.

 در ایران یک تصادف ساده ی ماشین منجر به درگیر شدن سرنشین های دو ماشین و گاه چاقو کشی و عصاکشی می شد. دعوای بزرگ دو گروه سر شرط بندی بازی فوتبال یا والیبال توی پارک روبروی خونه امون منجر به زنجیر کشی و قمه و چاقو کشی می شد. درگیری های لفظی هر روزه در بانک و خیابان که عادی بود و بخشی از زندگی روزمره. حمله ی گروه های موتور سوار در خیابان به مردم عادی رو خیلی روشن از روزهای تین ایجری یادم میاد. ترویج خشونتی که نهایتا منجر به اعدام ها در ملا عام و سنگسار شد و بعد…شکنجه های ناگفتنی و موج اعدام ها و دستگیری ها.

گاهی فکر می کنم کسی پشت سر تمام این موج ها و جریانات می دونه چی می گذره. گاهی فکر می کنم شاید فقط موجی باشه که روز به روز و هفته به هفته مخرب تر می شه و دوباره و دوباره فکر می کنم به اهمیت منحصر به فرد وجود داشتن در یک طول و عرض جغرافیایی و دیگر هیچ!

دوستتون دارم. خوش بگذره. به امید دیدار

پوکر رو خیلی دوست دارم. نه به خاطر برد و باخت, که به خاطر لذت بردن بازی می کنم.

زندگی مجموعه ی بازی هاست. بعضی ها رو بازی می کنیم به خاطر لذت بردن. بعضی رو بازی می کنیم به خاطر برد و باخت.

قبل از وارد شدن به بعضی بازی ها اما, باید به این فکر کرد که این بازی حتما یک بازنده داره و ممکنه من, اون بازنده باشم.

—

اولین برنامه روزانه ام رو نه ساله بودم که نوشتم. از اون زمان عادت یادداشت نوشتن رو داشتم. دو سالی هست که تقریبا هر چی رو می نویسم انجام می دم. به یادداشت های ده سال قبل که بر می گردم می بینم بیشترش انجام شده و اگه هم چیزی انجام نشده, دلیلش رو می دونم.

شش ماه پیش بود که تصمیم گرفتم خرید کردن یاد بگیرم. تا قبلش از خرید کردن متنفر بودم. برنامه گذاشتم هفته ای نصف روز باشه  فقط و فقط برای خرید کردن.  شد یکی از بازی هایی که حتی امروز هم ازش لذت نمی برم, اما برنده شدن در بازی برام مهمه, با دو قانون: خریدن فقط و فقط اونچه که نیاز دارم, با کمترین قیمت ممکن.

—

طی بازی های خونین و پرهیجان و تاریخی بهمن ماه هزار و سیصد و پنجاه و هفت, کی می تونست بهمن ماه هزار و سیصد و هشتاد و هشت رو پیش بینی بکنه.

فکر می کنم اگر بهمن ماه پنجاه و هفت اتفاق نیفتاده بود, چی در ایران از اونچه که الان هست بدتر بود؟

از این بازی جدید, سخت و جدی, بسیار جدی, می ترسم…این روزها به خصوص فقط می ترسم. لذت؟ درد؟ هر چه که هست هیجان وهم آلود و وحشتناکی دارد.

فکر می کنم به بهمن ماه سال هزار و چهارصد و بیست و نه, و این که چی در ایران از این که امروز هست بدتر خواهد بود؟

دوستتون دارم. خوش بگذره. به امید دیدار