يه كتاب داره شهرنوش پارسي پور به نام “زنان بدون مردان”. فوق العاده قشنگ و قابل تامله.

جالبترين نكته توي كتاب به نظر من اين بود كه تنها زني كه تونست نور بشه, زني بود كه تاريكي مطلق رو تجربه كرده بود. و…
مفهوم نور و تاريكي در دنيا رو نمي دونم. نمي فهمم وجود دارند يا نه. فقط فكر مي كنم هر كسي مي تونه به اون حد دركي از نور برسه كه تاريكي به همون حد رو لمس كرده.

و متاسفانه هر دو “حس” هستند. به هيچ وجه نمي شه توضيحشون داد.
دوست دارم مرز خوبي و بدي رو توي زندگيم زير پا بگذارم و همه چيز رو تجربه كنم. فكر مي كنم اگه شيطان رو تجربه نكنيم هيچ وقت به درك خداوند نمي رسيم.
خدا و شيطان نوعي رو نمي گم. فقط منظورم متضاد هايي هستند كه تعريفشون كرده ايم.

نوعي لذت خاص رو دارم تجربه مي كنم. اين كه هيچ جوري هيچ عاملي جلوت رو نگيره براي اونچه كه مي خواي بكني و اون چيزي كه مي خواي باشي. اين كه مرزهات رو فقط خودت تعيين كني و بعد بدوني كه خودت چي هستي. دارم خودم رو كشف مي كنم.
يه دوستي ايميل فرستاده مي گه مواظب باش سر گيجه نگيري!!! به نوعي راست مي گه.
توي خلا هستم. خودم دارم قدم بر مي دارم. براي اولين بار در زندگيم بي اين كه هيچ چيزي من رو محدود كنه, به طرف اونچه كه مي خوام مي رم. و براي اولين بار در زندگيم احساس مي كنم زندگيم توي دستهاي خودمه و خودم تعيين مي كنم كه چه مي خوام بكنم و از چه چيزي لذت مي برم.

زيادي خوشحال و خوشبختم. گاهي وقت ها مي ترسم.
يادمه مامانم هميشه مي گفت:‌ خداوند حسودترين موجوده. و خيلي اوقات چيزهايي رو كه خيلي كامل هستند به هم مي ريزه. اگه حرفش راست باشه ترس من بي جهت نيست.

اما كسي به من ياد داد كه از آينده نترسم. وقتي رسيد, خود به خود مي شه باهاش مواجه شد.
امروز اون جايي ايستاده ام كه سال ها به خاطرش تلاش كردم و هرگز فكر نمي كردم اينقدر دلپذير باشه.

امروز “من” يه كمي زيادي “من” هستم. و با هيچ چيزي عوضش نمي كنم.

دوستتون دارم, خوش بگذره, به اميد ديدار

پيوست: يادداشت بالا اين لحظه ي “من” بود كه دوست داشتم ثبت بشه چون خيلي حس خوبي داشتم. اگه در هم و برهمه طبيعيه. سير فكري آدم اگه جهت پيدا نكنه معمولا شبيه نقاشي كوبيسم مي شه نه رئال. اون بالايي هم يه جورايي يه يادداشت كوبيسمه!!!