گاه چنان بی ارزش می شوم
که آرزو می کنم کاش
یک سوسک درختی بودم
یا یک سیرسیرک بی سکوت
بی هویت, بی شناخت,
در هیچ کجای دنیایم امروز
جای من نبود

من ولی امروز من هستم
عاشقم
بی امید معشوق بودن
بی هراس
من منم امروز
و به این منیت باارزش
یا بی ارزش
بسیار مفتخرم

دوستتون دارم, خوش بگذره, به امید دیدار

بزرگ تر شده ام. به وضوح احساس می کنم. وا ز حس رشد خوشحالم. در عین رشد, کودک هستم. این رو می فهمم چون نمی تونم دلگیر بشم. چون از خریدن یک جفت جوراب یک ماه ذوق می کنم. و حس در من قوی شده. خیلی قوی. تمام آدم ها رو احساس می کنم. چون بدجور همه رو دوست دارم. شاید چون از دوست نداشتن می ترسم. یا… نمی دونم. وقتی خودم رو مقایسه می کنم با 5 سال پیش که از همه متنفر بودم و نمی تونستم کسی رو دوست داشته باشم.
جالبه که خداوند و شیطان به یک اندازه باعث رشد آدم می شند و من این رو حس کردم. لمس کردم. توصیف حالتم با کلمه محاله. محال.

شب كه مي شه, يكي از دو همراه زير من رو با خودش مي بره: خستگي يا رويا. و هر شب سعي مي كنم همراه خستگي برم توي تختخواب. اگه خستگي همراهم نباشه رويا باهام مياد, و تا صبح خواب رو از چشمهام مي گيره و به جاش یک عکس رو جلوي چشمهام نقاشي مي كنه.

تمام دنيا و آدمهاش توي واقعيت هستند, و فقط بک تصویر, یک صورت از توي رويا در اومده بود. به واقعيت آوردن اش اشتباه بود. مثل این که بخوای ماهی رو از آب بیرون بیاری و توی خشکی با خودت اهلی اش کنی.خيلي از واقعيت رويايي تر بود. و حالا هر لحظه كه مواظب نباشم, يكسر رويا به سراغم مياد و باز هم یک تصویر و باز هم یک صورت.

اشتباه ديگران در به دست آوردن من اينه كه مي خوان راه رو از واقعيت به رويا باز كنند,‍ اما من برعكسم. کسی باید از رویا به واقعیت بیاد. اينبار اگه یک رويايي رو جلوي چشم هام ببينم, هيچ وقت به واقعيت راهش نمي دم. رويايي ها فقط در رويا واقعيت دارند. چه افسوسي در رويا و واقعيت همگام لحظه هاي من جلو مي رود…

ملت همیشه در صحنه, تعجب نکنید. داره بهم حسابی خوش می گذره. همه اش فکر می کنم عقب هستم. ماه فوریه داره تموم میشه و من هولم که کارهایی که توی برنامه ام بوده رو تموم کنم.
مسلما کارهایی هست که دروجود منه و برای انجامش نیازی به برنامه ریزی ندارم. شعر خوندن, زبان خوندن, رقصیدن, آواز خوندن, رقص یاد گرفتن, شعر گفتن, نوشتن, مطالعه ی مذاهب, خرید, و با دوستها رفت و آمد کردن. تازه فهمیدم, مردم به کارهایی که براش نیازی به زور گفتن به خودشون نیست می گن hobby!!! بدک نیست اگه هابی هام رو تبدیل به شغلم کنم. زبان خوندن و یاد دادن, رقصیدن, نوشتن و شعر گفتن و مطالعه. بامزه اینه که کارهای این آقا جیمی به همه ی اینها تقدم پیدا می کنه. یه چیزی انکار ناپذیره. اهمیت پول. تمام علائق رو کنار می زنه و همه ی ثانیه های ارزشمند رو میکنه مال خودش.
اسکارلت اوهارا راست می گفت وقتی می گفت پول مهم ترین عامل زندگی است. انکار کنیم یا تایید, همه مون داریم بر اساس این جمله کار می کنیم. چه شجاعت گفتن اش باشه و چه نباشه. برای من انشا در مورد لزوم وجود سلامتی و عاشقی ننویسین. سلامتی و عاشقی عالی هستند, اما اگه پول باشه همه چیز راحت تر و ساده تر به دست میاد و اگه پول نباشه ممکنه سلامتی و عاشقی به سادگی از بین برند. در این درگه, زیبایی و عاشقی و معنویات هستند, اما بدجور با مادیات پیوند خورده اند. بدجور.

دوستتون دارم, خوش بگذره, به امید دیدار

مزدک عزیز. پیغامت رو برای نوشته ی “صحت داره؟” دیدم. متشکر از توضیحت. علاقمندم که اگر وبلاگ داری ببینم اش. آدرسی برام نگذاشته بودی. نمی دونم اعتقاد شخصی خودت چی هست.اعتقاد شخصی و مستندات دو چیز متفاوت هستند. اما پیغامی که گذاشته بودی از روی حوصله و ارزشمندبود. متشکرم.

ممكنه يه كم تاريخ گذشته باشه ولي به بزرگي خودتون ببخشين.
امروز داشتم به تحصن نماينده ها و كل جريانات فكر مي كردم, ياد يه داستاني افتادم كه در مورد تحصن نماينده ها هم مصداق داره.

دو تا خانم شيرازي (اگه شيرازي هستين و نمي خواين داستان براي خانم شيرازي باشه به جاش خانم قمي بگذارين كه شهر خودمه. مهم اصل داستانه و شيرازي يا قمي بودنش مهم نيست.) به هم مي رسند و شروع مي كنند تعريف. يكي شون به اون يكي مي گه: نمي دوني چي شده خواهر. ديروز يه آقاهه از يه ماشيني يه نگاهي كرد و خنديد, نجابت زن شيرازي كه مي دوني, ديدم بده داد و بيداد كنم, يه خنده كردم. ماشينه واساد و آقاهه گفت مياي؟ نجابت زن شيرازي كه مي دوني, ديدم بده داد و بيداد كنم, سوار شدم. آقاهه گفت بريم خونه؟ نجابت زن شيرازي كه مي دوني,‌ ديدم بده داد و بيداد كنم, گفتم باشه. رفتيم خونه. آقاهه يه ماچي كرد. نجابت زن شيرازي كه مي دوني, ديدم بده داد و بيداد كنم, ماچ كردم. آقاهه يه كارهاي ديگه هم كرد, نجابت زن شيرازي كه مي دوني, ديدم بده داد و بيداد كنم, يه كارهاي ديگه كردم. آخر سر اومدم نگاه كردم ديدم يه پونصد توماني گذاشته دم آينه. منم خواهر گفتم نجابت هم حدي داره, نجابت و گذاشتم كنار و بنا رو گذوشتم به داد و بيداد و آبروي مرتيكه رو بردم.

حالا حكايت نماينده هاي دوره ي قبله. هزار جور بلا به سر همه اومد, نماينده ها از شدت نجابت جيك شون در نيومد. اما بالاخره رسيد به جايي كه ديدن نجابت هم حدي داره و خلاصه همون شد كه ديديم ديگه.

باز هم ببخشيد كه خانم هاي شيرازي (يا قمي) رو با نماينده هاي مجلس مقايسه كرديم. لطيفه است ديگه. قمي ها رو هم مي گن شمع دزد. اگه ما جيكمون در اومد. نجابته ديگه!!!!

دوستتون دارم, خوش بگذره, به اميد ديدار
————
راستي يه آهنگ هم به قسمت “برقصيم” اضافه شده. من مي خواستم اسم ستون رو بگذارم “رقصي چنين ميانه ي ميدانم آرزوست” گل آقامون گفت خيلي شاعرانه مي شه. اسم اين قسمت رو مختصر و مفيد گذاشتم “برقصيم”.

به هر حال ايراني است و بزم و رقصش, اگه بهمون ببينن, حالا كه همه چي مون رو دارند ازمون مي گيرن.

واقعا آرزوم اينه كه به همه خوش بگذره. واقعا دوستتون دارم و واقعا دوست دارم همه رو دوباره ببينم. پس باز هم از ته دل مي گم,
دوستتون دارم, خوش بگذره, به اميد ديدار

یک حس که غریب نیست, اما بسیار ترسناکه. حسی که پیش از این تجربه شده, و به آستانه ی یک تحول می رسونه. تحولی نه چندان پذیرفتنی.

یاد پرسشی می افتم که همه چیز رو به هم ریخت. پرسشی که آستانه ی پایان بود. و پاسخ اون پرسش . و حالا دارم فکر می کنم که پاسخ گرچه درست بود اما کامل نبود. اصلا کی می شد به پرسش های چنین بازجوی سخت گیری درست جواب داد. به صحیح بودن پاسخ فکر نمی کردی, اصلا توی اون ابر سحر و افسون و سلطه نمی تونستی تصمیم بگیری صحیح چی هست. فقط و فقط به این فکر می کردی که چی بگی که بازجو بپسنده. به خصوص که بازجو تنها کسی بود که گاه گاهی بهت سر میزد و همه چیز رو هم تمام و کامل توی بازجویی ها یا توی اعترافاتت بهش گفته بودی. و می خواستی که باز هم بیاد و بیاد وبیاد, … و یه جواب اشتباه و…اعدام و شکنجه و اعدام و شکنجه و همین طوری تا آخر دنیا… و بازجویی که باز هم اگه بخوای چیزی بگی, یا سوالی بکنی یا جوابی بگیری, هنوز هم باید فکر کنی که اون چی می خواد بشنوه و نه این که تو چی می خوای بگی.
اصلا صرف اين كه با بازجو نشسته بودي دليل مسلم گناهي بود كه بايد براش بازجويي مي شدي, و عجبا كه صرف اونجا نشستن مستلزم اين بود كه بازجو باشي يا متهم, و بازجوي تو متهم نبودن رو بلد بود.

بیچاره متهمی که هم عاشق بازجو باشه و هم بخواد خودش باشه.

بارها و بارها به جواب سوال فكر كردم,‌ دوباره و دوباره,‌ و به تمام لحظات بازجويي كه حالا ديگه امكان اثبات اون لحظات براي متهم نيست.
بازجوي عزيز, بازجو اگر تو نبودي, كس ديگري نمي تونست باشه. تو به دنبال پاسخي از متهم بودي براي صدور حكم اعدام, كه بالاخره هم صادر كردي, هر متهمي دوراني داره,‌و بعد يا اعدام مي شه يا از زندان آزاد مي شه. و صدور حكم از پيش امضا شده دليل نمي خواد,‌ بهانه مي خواد.

فقط براي بعضي متهم ها حكم آزادي و حكم اعدام به يك معني است. و بعد از دراومدن حكم باز هم به فكر جور كردن يه دفاع آخر هستند. يه دفاع آخر… و بي حوصلگي بازجو از شنيدن مكررها..و مكررها…

و سرگرداني همواره ي متهمي كه هرگز براي اتهاماتش بازجويي نخواهد يافت.

دوستتون دارم,‌خوش بگذره,‌به اميد ديدار

چراغ به دست جذامي صادقي بدهيد
كه در شهر آدم هاي سالم
به دنبال دوست مي گردد

دوستتون دارم, خوش بگذره, به اميد ديدار

وقتی یه بت می سازی, یه بت از عاج, بلور, مرمر, بی نظیر, بی بدیل, حاضری خودت صد هزار بار بشکنی, اما بت ات خراش هم برنداره.

اگه حس کنی بت ات ممکنه خراش بر داره, هزار بار خودت رو سپر می کنی, هزار بار ترجیح می دی بت ات روی تو سقوط کنه و تو خرد بشی, اما بتی که ساخته ای سالم بمونه.

حاضری حتی بگذاری اش توی موزه, یه اثر هنری که همه ببننش, یا بدیش دست کسی که قدر هنر رو می دونه و مبهوت هنری بشه که در بت ات خالی اش کردی, حاضری همیشه از بتی که ساختی دور باشی اما بدونی بت ات صحیح و سالم یه جایی هست و داره نگهداری می شه. مثل همه ی هنرمندایی که آثاری از خودشون به جا می گذارند و می میرند.

گاهی حتی ممکنه اگه ببینی که نمی تونی از بت ات نگهداری کنی, بدیش به یه نفر که خیلی خوب می تونه ازش نگهداری کنه.

همه ی ثروت دنیا نمی شه اون بتی که تو خودت برای خودت ساختی و می پرستی اش.

یه جوری اون بت همه ی عشق و هنر و عمریه که توش خالی کردی. یه جوری اون بت قسمتی از خودته. تکه ای از تو که ارزشش برات از خودت هم بیشتره. آفریده ی تو است, از وجودش, هر جا که باشه, دور یا نزدیک غرق یه لذت منحصر به فرد می شی. بت در اصل خودخواهی خودته و عاشق خودخواهی هات می شی.

گاهی وقت ها اما یه بت ناب داری, که از یه جنس ناب ساخته شده, نه خراش بر می داره, نه شکستنی است, نه می پوسه, نه باد از جا تکونش می ده, نه بارون فرسایش اش می ده, نه زلزله ای سرنگونش می کنه, و نه هیچ وقت از بین می ره…

و من توی دلم, اون جایی که دست هیچ کس بهش نمی رسه, اون جایی که هیچ کس نمی بینه, اون جایی که همیشه آفتابیه, یه بت ناب دارم, یه بت همیشگی, یه بت منحصر به فرد…

مهم نیست توی همه ی دنیا چی بشه, باد بیاد, بارون بزنه, زلزله بشه, از آسمون سنگ بباره یا زمین شکاف برداره. تا من هستم, بت من هست. همیشه می پرستمش. تا لحظه ای که هستم…

دوستتون دارم, خوش بگذره, به امید دیدار

اینجوروقتها اول گریه می کنی و بعد می گذاری که زمان بگذره…
این جمله ی ساده توی ” اشک ها و لبخند ها” همیشه یادم بوده. به نظر من با یه تغییر کوچیک خیلی هم قشنگتر می شه:
اینجور وقتها اول می خندی و بعد بگذاری که زمان بگذره…
و زمان همیشه می گذره…

هیچ چیزی در دنیا پایدار نیست. هیچ چیزی در دنیا نمی مونه. اما باز هم روزی که هیچ چیز نباشه, سه چیز هست که هنوز پایدار و محکم و پابرجا وجود داره: ایمان و امید و محبت.
اگر این سه تا در وجودمون باشند, ما هم همیشه و همواره خواهیم موند.
اینها به زور به وجود نمیان, به زور هم از بین نمی رند.

آدم به راحتی اسم آدم خوب یا بد نمی گیره. خوب بودن یا بد بودن فقط تقلید یه سری کارها یا اجرای یه سری فرامین خدا و شیطان نیست. اگر مهربونی و عاشقی خوشحالت می کرد و بهت رضایت می داد, آدم خوبی هستی. راست راستی خوبی. اگه مهربون بودی و عاشقی کردی اما خوشحالت نمی کرد, داری ادای مهربونی و خوب بودن در میاری. شاید هم مهربونی رو کردی وسیله برای این که ناتوانی خودت از بدی کردن رو بپوشونی. و به نظر من خوب بودن و مهربونی کردن اگه خوشحالت نکنه اصلا نباشه بهتره. گاهی وقتها بدی کردن خوشحالت می کنه و بدی می کنی. قابل احترامه. اما یه جایی به بن بست می رسی. یه جایی اشکال کار توی روحت پیدا می شه. اگه بدی می کردی و خوشحالت هم نمی کرد, احمقی.

منتها حالا یه نفر به من بگه تعریف خوبی و بدی چیه؟
حسابی توی کلمه کردن تعاریف گیر کرده ام. گرچه که حسشون می کنم. خیلی حسشون می کنم.
یه چیزی ولی مسجله: از اونچه که هستم لذت می برم. از این که خوشحالی دیگران بیش از حد خوشحالم می کنه لذت می برم. از این که نه نفرت حس می کنم و نه حسادت لذت می برم. از این که مشکلات زندگی رو دوست دارم لذت می برم. و از این که روزی حداقل یک بار به هر کسی که می بینم یا باهاش ارتباط برقرار می کنم بفهمونم دوستش دارم لذت می برم. از این که به صورت همه می خندم لذت می برم. از این که بدی رو می شناسم لذت می برم. و وقتی لذت می برم می فهمم دارم در راه درست حرکت می کنم.
یه دوست خیلی خوب ازم پرسیده بود: تو کی از مهربون بودن خسته می شی؟ اینجا باز هم همون جوابی که یه بار بهش دادم رو کاملتر تکرار می کنم گرچه که مطمئن نیستم وبلاگم رو بخونه:دوست خیلی عزیزم, مسلم بدون هر وقت از مهربون بودن لذت نبرم دیگه مهربون نخواهم بود. به خاطر دیگران نیست که مهربونی می کنم. خودخواهم, خیلی زیاد. اگه می خندم برای اینه که از خندیدن لذت می برم. گرچه که ممکنه باور نکنی.

یه دوست خیلی نازنین دیگه که امیدوارم همیشه بیش از حد خوشحال و شاد باشه یه مفهوم کلیدی بهم گفت: کاری رو انجام بده که خوشحالت می کنه. نه که به خاطر کسی کاری رو بکنی.
دوست نازنینم, هر جا هستی شاد باشی و خوشبخت.خیلی شاد, خیلی خوشبخت. وهمیشه همیشه همیشه خنده روی لبهات باشه. بین تمام مفاهیم کلیدی زندگیم این از همه کلیدی تر بود. و مفهوم کامل از درون به بیرون رسیدن. و تو چه ساده یادم دادی.
از بعد از اون دیگه سعی کردم کاری که خوشحالم نکنه رو هیچ وقت انجام ندم. از اون موقع تا حالا خودم هستم. بیشتر از همیشه. اگر عاشقم, خوشحالم که عاشقم. اگر با کسی حرف می زنم خوشحالم که باهاش حرف می زنم. اگه غذا می پزم خوشحالم که این کار رو می کنم. اگه سرکارم خوشحالم که سر کارم, به هر دلیلی…

فقط کاش آدم بتونه, بتونه که تمام کارهایی که خیلی خوشحالش می کنه رو انجام بده.

فقط باید بخندی و بعد بگذاری که زمان بگذره, و زمان همیشه می گذره….

دوستتون دارم, خوش بگذره, به امید دیدار

پیوست: یه دوست خیلی خوب دیگه که الان این رو خوند بهم گفت خیلی قشنگ نوشتی فقط زیادی از خودت تعریف کرده ای. چون در لحظه فکر کرده بودم و نوشته بودم دیگه تغییرش ندادم. اما این رو می خوام اضافه کنم که خانوم ها و آقایون, قصد اصلی و اساسی نوشتن این مطلب این بود که بگم اگه کاری رو می کنیم باید ازش لذت ببریم , و اون موقع است که اون کار رو واقعا انجام داده ایم. انجام وظیفه و باید ها و نباید ها نه دوامی داره و نه کسی رو خوشحال می کنه. و من خوشحالم که این رو فهمیدم.خیلی خوشحال. همین. حالا می خواد من خوب باشم یا بد, یا از خودم تعریف کنم یا خیر:
من همینم که نمودم دگر ایشان دانند.

از بین خواننده های دیار کفر از این آقای ریچارد مارکس خیلی خوشم میاد و از همه بیشتر هم از این آهنگ سال 89 اش.
ساعت 10 و بیست دقیقه ی شب از کارم رسیدم خونه. حکایتش طولانیه ولی امشب از زور خستگی تکون نمی تونم بخورم بنابراین فقط یه کپی پیست و… بفرمایید دیگه.
شبی خوش است به این ترانه ی ریچارداش دراز کنید….(بدبخت حافظ شکرکلام)

دوستتون دارم, خوش بگذره, به امید دیدار

امشب یه حس خیلی خیلی قوی دارم که هر کاری می کنم مهار نمی شه. امشب خیلی نزدیکم. خیلی زیاد. و خیلی خسته ام. خیلی خسته. انقدر که فکر می کنم باید یک سال بخوابم.
امشب از چیزی گریزی نیست.ماده رو احساس نمی کنم, و همه ی وجودم حسه. منطق و فکر دیگه وجود نداره. و بد جوری جای دلم رو خالی حس می کنم.
دلم می خواد بنویسم و شعر بخونم و بنویسم و داستان بخونم و برم به فضای داستانی که از همه ی دنیا دورم می کنه. یه داستانی که آخرش رو بدونم, نه مثل زندگی که لحظه ی بعدش هیچ وقت پیدا نیست مگه وقتی که بهش برسی.
امشب, کاش امشب بگذره. یا کاش من بگذرم.
امشب خیلی به یه عاشقی نزدیکم. نمی تونم بگم, نمی شه نقاشی اش کرد یا کلمه اش کرد. به نظرم می اومد باید در همین زمان یه نوشته یا شعر جدید در حال شکل گرفتن باشه. نگاه که کردم ولی, دیدم اشتباه می کنم. این حس فقط در منه و جایی در بیرون از من نداره. که اگر داشت زیبایی اش و غریبی اش دنیا رو می گرفت.
دیوان فروغ رو گشتم که شعر امشبم رو پیدا کنم. هیچ کدوم نبود. عجیب حالم عجیبه. به نظرم دارم به انتهای خودم می رسم. از این حس اونطرف تر در حالت فعلی پیدا نمی شه.
و چه درد عجیبی. چقدر دلم می خواست حرف بزنم…حرف بزنم…حرف بزنم… و بعد گریه کنم, گریه کنم, گریه کنم…و بعد بخوابم بدون این که به لحظات بعد از بیداری فکر کنم. خواب سبک…سبک…سبک…و عمیق…
نه درد می ره, نه حرفی قابل گفتن هست, نه اشکی از چشمهام میاد, نه می شه بدون نگرانی لحظات بعد از بیداری, سبک و عمیق خوابید.
امشب, فقط امشب ,نه قصر رویایی می خوام,نه صندوقچه ی جواهرات, نه قالیچه ی پرنده. امشب فقط گوش می خوام و زبان, اشک و خواب بی دلواپسی. امشب لحظه ای رو می طلبه که همه ی دلم بشه کلمه و با بریزه بیرون. کاش مست بودم. کاش…
کاش می شد احساس رو توصیف کرد. شاید این همون چیزیه که بهش می گن دلتنگی. هر چی هست عجب درد غریبیه.

دوستتون دارم, خوش بگذره, به امید دیدار

تنهايي ام را
با شعرهايت رنگ مي زنم
زمزمه اي نيست
و نه فريادي
خاطره اما
در بند بند وجودم جاري ست
و نيازهايم, يك نام را فرياد مي زنند
عقل به بند مي كشدشان
از هجوم صد معني و واژه
كه به قفس منطق مي خورند
و موج هاي سركش عاشقي و احساس
كه امان ناپذير
به سد نگاه و كلامي سرد مي خورند

سردم شده,
بسيار سرد هستم و
فراموشي هاي نگاهت را عطسه مي كنم
و وحشتم در مرگ از سرمازدگي است

خورشيد نگاه و كلام كجاست
و داغي پر التهاب يك تن
تا به خورشيدت بپيوندم و
مرگ دلپذير خاكستر شدن
و در تو سوختن را
به جان بخرم

دستان وحشت مرگ از سرمازدگي
حتي دمي,
از فشردن قلبم نمي آسايند

خورشيد امروز به كجا مي تابد؟

دوستتون دارم, خوش بگذره, به اميد ديدار